PARAMPARÇA SESLER VE GÖRÜNTÜLER

Odanın içinde bir kaç kişiden oluşan gruplar kendi aralarında birbiriyle hiç ilgisi olmayan sohbetlere dalmışlar. Odanın hemen köşesindeki kadın ise sanki odada çıt yokmuş gibi konsantre olmuş, önündeki bilgisayarın ekranındaki birşeyi okuyor. Hiç kıpırdamıyor. Sadece mosue'un üzerindeki eli sayfayı kaydırıyor. Hepsi bu. Hayretle bakıyorum. Bunca gürültü içinde nasıl böyle pür dikkat okuyabildiğini aklım bir türlü almıyor.

O an ona nasıl gıpta ediyorum, anlatmak olanaksız. Ben ise onun tam tersiyim. Odada biri fısıldasa o fısıltının içindeki her cümleyi, her kelimeyi, her harfi duyuyor hatta o cümlelere yorum bile yapıyorum içimden. Bir kaç kişi ikili gruplar halinde toplanmış olsa ve birbiriyle ilintisiz şeylerden söz etseler ben istisnasız hepsini işitiyor, aklımın içinde bazılarına karşı çıkıyor bazılarını ise onaylıyorum. Üstüne üstlük bu arada ekrandaki birşeyi okuyor ve bazı zamanlarda, keyfim yerindeyse, şarkı bile mırıldanıyorum. Bütün bunlar bir marifet mi? Elbette değil. Eğer böyle devam edersem kısa zaman sonra delirme ihtimalim bile var.

Herkes gittikten sonra o kadının karşısına geçip oturuyorum. Beni farketmiyor bile. Bir kaç dakika sonra okumasını bitirdiğinde farkediyor ve gülümsüyor. "Ne zaman geldin?" diye soruyor. "Çok olmadı" diyorum. Sorar gibi bakıyor. "Şunun için geldim" diyorum "Bütün bu gürültüde nasıl bu kadar konsantre olmayı becerebiliyorsun?" Etrafına bakıyor. Odada onunla benden başka hiç kimse yok. "Ne gürültüsü?" diye soruyor. "Az önceki gürültü. Odada nereden baksan en az beş kişi vardı." Şaşırıyor. "Öyle mi?" diyor. Hiç birşeyin farkında değil. İnanılır gibi değil.

"Ne okuyordun?" diyorum. Bir gazete haberinden söz ediyor. Onun her zaman bu kadar dikkatini toparlayıp toparlayamadığını merak ediyorum. Her zaman öyleymiş. Bir şeye yoğunlaştığında nerede olduğunu bile unutabilirmiş. Bu duyguyu delice merak ediyorum. Benim gibi tüm herşeyin ne yazık ki farkında olan biri için hiç bir zaman tecrübe edilemeyecek bu cenneti bir kez tadabilmeyi ne kadar da çok istediğimi düşünüyorum.

Kadın nasıl böyle yapabildiğini bilmediğini söylüyor. Ben de nasıl bu kadar dikkatimin dağıldığını bilemediğimi söylüyorum. Gülümsüyoruz. "Belki de" diyor "bu yapımızla ilgili birşeydir." Büyük ihtimalle haklı. Bir çözümü olup olmadığını merak ediyorum. Okuduğum duyduğum herşeyi birbirine karıştırmaktan yorgun düşen zihnime böyle bir güzellik yapmanın hayalini kuruyorum. Ve parçalanmış görüntü ve seslerden bir bütün oluşturamamanın insanın zihnine edebileceği en büyük kötülük olduğunu da tekrarlayıp duruyorum kendi kendime.

Masama dönüyorum. Ekranda yarım bıraktığım gazete haberini okumaya başlıyorum. Karşı masada oturan adamın kaşıdığı kafasından gözlerimi çekmeye, yan odadaki Rafet El Roman şarkısından kulaklarımı yalıtmaya, koridorda telefonla konuşan kadının kelimelerinden kendimi kurtarmaya çalışıyorum. Yapamıyorum. Gazete haberindeki cinayet kurbanın sürekli kafasını kaşıyan bir psikopat katil tarafından hunharca katledilirken kurbanın telefonunun çaldığını, telefonun sesinin ise bir Rafet El Roman şarkısı olduğunu, katilin kurbanın telefonunu boş bulunup açtığını fakat alo demediğini, arayan kişinin yanlış aradığını ve karşıdakinin kim olduğunu bilmeksizin bir çırpıda anlatacaklarını anlatıp telefonu kapattığı gibi bir senaryo kalıyor bütün bunlardan aklımda.

Tüm bu parçalardan tamamen gerçekdışı öyküler türetip bu dikkat dağınıklığının iyi mi kötü mü olduğuna karar vermeye çalışıyorum. Ve tüm bildiklerimin gerçek mi yoksa parçalanmış gerçeklikten oluşan gerçekdışı bir bütün mü olduğuna da öyle...

Fotoğraf: Life