BAZILARI BÖYLE İŞTE...

Gün boyu sıkıntılı bir halde dolanıp durdum. Ve o sıkıntı akşam üzeri patladı. Benimle hiç ilgisi olmayan bir iş için, oturduğu koltuğun dışında pek bir değeri olmayan bir adam tarafından eğitimine, kariyerine ve yaşına hiç yakışmayan bir tonda azarlandım. İlk şaşkınlığımı atlatıp hakettiği kelimeleri söyledikten ve odasından çıktıktan sonra öfkem su yüzüne çıkmaya başladı. Sakinleşebilmek için bir köşeye çekildim ve sustum. Ben sustukça aklımın içinden düşünceler aktı, aktı, aktı...

"Anne ve babası tarafından sürekli azarlanmış bir çocuk olsam acaba bu tavırlara karşı daha mı dirençli olurdum?" diye düşündüm önce. Kimbilir belki böylece azarlanmaya karşı bir kalkan geliştirmiş olur bu şekilde konuşan insanları umursamamayı becerebilirdim. Hem böylece aklımın o sinirli şeytanı kulağıma şunları fısıldayıp durmazdı: "O kim oluyor da seni azarlıyor? Haklı olsa amenna, ama haklı değil. Başkasınının eksik yaptığı işin acısını sanki sorumlusu senmişsin gibi neden senden çıkarıyor? Bu bir eleştiri değil. Eleştiri olsa, iyi niyet olsa altında tamam ama bu tonda konuşmak neyin nesi?"

Sonra sakinleştim. Ve o adamın çocuklarını düşündüm. O çocuklarla nasıl konuşuyordu acaba? Birileri o küçücük çocuklara çok kötü davrandığını, eşini yabancı insanların yanında nasıl payladığını anlatmıştı da konduramamıştım. Bu nasıl bir psikoloji olabilirdi ki? O azarladıktan sonra çocukları ağlarken ne hissediyordu? Ya eşi? Başkalarının yanında o kadıncağızı azarladığında kadının yüzünün haline dikkat etmiyor muydu? Derdi neydi ki insanları bu kadar kırıp incitiyordu? Daha sonra onunla bire bir çalışanları düşündüm. Kısa zaman önce bir kişi onun davranışlarına daha fazla dayanamadığı için istifa etmişti. Şu an hala işsiz olan bu adamın verdiği bu karar kolay mıydı? Kim bu devirde işini kaybetmeyi göze alırdı ki? Ama demek ki artık dayanamayacağı bir konuma gelmişti.

Ve bu adamın uyumadan önce gün boyu olup bitenleri aklından geçirip geçirmediğini merak ettim. Eğer geçiriyorsa incittiği, üzdüğü, haksızlık ettiği insanların yüzlerinin gözünün önüne gelip gelmediğini de öyle. Sonra böyle olmadığına hatta hiç birşey düşünmeden mışıl mışıl uyuduğuna karar verdim. Çünkü, "eğer böyle olsaydı çoktan tavrını değiştirmiş olurdu herhalde." diye düşündüm.Acaba onu anne ve babası bu şekilde mi büyütmüşlerdi? Tıpkı onun şimdi, küçük büyük demeden insanları azarlayıp durduğu gibi her hareketinde onu azarlamışlar mıydı? Bu yüzden mi insanlara bu tonda konuşuyor ve böyle konuştukça gücün anne babasından çıkıp kendine geçtiğine mi inanıyor? Yoksa böyle davrandığı sürece bir daha hiç kimsenin onu azarlamayacağından emin mi oluyor? Kimbilir? İnsan psikolojisi o kadar kolay çözülmüyor ki?

Ve bir başka şeyi daha merak ettim; o adamın çocuklarının azarlana azarlana babalarının bu tavırlarına karşı bir kalkan geliştirip geliştirmediklerini. Ama böyle birşeye karşı kalkan geliştirilebilir mi ya da böyle birşeye alışılabilir mi? Ya o çocuklar da büyüdüklerinde bu adam gibi olurlarsa?

Fotoğraf: Life