"BU ÜLKEDE HERŞEY OLUR KARDEŞİM"

"Heh heh heh bu ülkede herşey olur kardeşim, neden şaşırıyorsunuz ki?" diyen adam ve kadınlara şaşırıyorum ben asıl. Bu öfkesiz, kaygısız kabullenişin herşeyi olağan karşılayan hali karşısında donup kalıyorum. Ve o adam ve kadınlar hayatın suyu içinde akıntıya kapılmış giderken o akıntı içinde kayalara çarpa çarpa yok olan ruhlarının farkındalar mı merak ediyorum.

Mesela bu ülkede parmak kadar çocuklar tacizlere uğruyor. Kerli ferli adamlar sütten çıkmış ak kaşık oluyorlar. "Aaaaa" diye diye gazeteleri okuyanlar kısacık ama kısacık bir süre sonra herşeyi unutup, o adam sanki karbeyaz bir geçmişe sahipmiş gibi aralarına alıveriyorlar. Sonra gazetelerden üzerimize yağmur gibi taciz ve tecavüz haberleri yağıyor ve ne yazık ki "neden bu kadar fazla?" diyeceğimize "aman yine mi?" diyerek bu haberlere alışmış olduğumuzu bunların artık bizim için yeni birşey olmadığını çekinmeden gösteriveriyoruz. Dinden imandan bahseden adam ve kadınların ülkede bu kadar aç ve yoksul varken binlerce liralık ayakkabıları giyiyor olmaları üzerine kimse kafa patlatmıyor mesela. Parlak cilalı ayakkabılarının kaç ailenin akşam yemeği olduğunu hiç ama hiç hesaplamayan bu adamlar ve kadınlar, kimsenin bunu dert etmeyeceğini ve o fakir halkın bunun hesabını asla sorgulamayacağını çok iyi bildiklerinden yüzlerinde o "herşey yolunda" gülümsemesiyle dolaşıp duruyorlar. Her birimizin aklında "iyiliğin cezasız kalmayacağı" fikri ile dolaşıyor olmamız kimseye batmıyor mesela. Bunu hayatın doğası sanıp devam ediyoruz yaşamaya. Ne zaman biri birşey yapsa insanları ezilmekten kurtarmak için altında başka şeyler arıyoruz. Ve hiç utanmıyoruz "kimse boşuna iyilik yapmaz, vardır bir çıkarı" demekten. Dünyada artık iyiliğin yok olduğu ve herşeyin kötülük üstüne olduğunu düşünüyor olduğumuzun aslında bir ruh hastalığı olduğunun farkına bile varmıyoruz.

İşte sırf bunlar yüzünden ağzından "bu ülkede herşey olur kardeşim" cümlesi çıkıp gevrek gevrek gülenler yerine tek bir haber üzerine kafa patlatanlara sonsuz bir saygı duyuyorum. Bunun yerine "nereye gidiyoruz? ne yapabiliriz?" diyenin bu topraklar üzerinde onuruyla yaşayanlar olduğunu biliyorum. Tek bir kişi olmanın çaresizliğini hisseden ama yine de o çaresizliğe kapılıp düşünmekten vazgeçmeyen, kendi başına elinden geleni yapmaya çalışan, aç birinin karnını doyuran, okumaya çalışan bir çocuğun kitaplarını defterlerini alan, imkanı varsa birilerine iş bulan, komşusu açken uyuyamayan bir kap yemeğini onunla paylaşan ve bütün bunları yaparken etrafındaki herkese iyi olanın asla ölmeyeceğini farkında olmadan gösterenlerin, hayatının sonbaharında titrek elleriyle hala ağaç dikenlerin, toprağın taşını temizleyip onu ekilir dikilir hale getirenlerin, suyun kıymetini bilip bir damlasını ziyan etmeyenlerin, sokaklardan başkasının çöpünü toplayıp temizleyenlerin varolduğunu biliyorum. "Bu dünyanın gidişine nasıl karşı durayım ben?" demeyen adam ve kadınların bir insan olarak üzerlerine düşeni yapmış olmanın mutluluğuyla hayata gözlerini kapayacaklarını, bozulan koca duvarın bir tanecik tuğlasını tamir etseler dahi yine de büyük bir iş başardıklarını, eli kucağında oturmanın insanoğluna asla yakışmayacağını da öyle...

Fotoğraf: Life