GİZLİ SAKLI

Sizi bilmem ama ben yazdıklarımı yakınımda bulunan pek çok insandan gizliyorum. Bu ilk başlarda bilinçli yaptığım birşey değildi. Biraz utanıyordum yazdıklarımı göstermeye, belki yüzlerindeki ifadeyle yüzleşememekten korkuyordum belki de sırf beni sevdikleri için beğendiklerini söylediklerini düşünmekten... Çünkü, biliyordum dostların çoğu zaman incitmemek, kırmamak gibi duygularla biçimlenip sözlerini bu süzgeçten geçirdiğini. Ve yine biliyordum ki bunda yanlış olan birşey yok çünkü insan ilişkileri sandığımızdan çok daha kırılgan. Belki ben de öyleydim. Fakat bazen dürüstlük ilk başta can yaksa bile uzun vadede daha değerlidir. Bu yüzden adlarını bilmediğim yüzlerini görmediğim insanlara yazmayı yeğledim. Ne de olsa onların ne böyle bir kaygıları olurdu ne de bana duydukları bir gönül borçları. Yazdıklarımı beğendiklerini söylerlerse onlara güvenebilirdim. Beni kıyasıya eleştirdiklerinde bunu bana düşman olduklarından değil de sahiden bir hata yapmış olduğum için yaptıklarını bilirdim. Ve böylece objektif bir gözün gördükleriyle kendimi değiştirebilir tamir edebilirdim. Kısaca, sözcüklerimi gönül rahatlığıyla yabancı insanların kucağına bırakmayı seçtim.

Bazıları şöyle der: "Ben, beni okusunlar diye değil sadece kendim için yazıyorum." Oldum olası tuhaf gelmiştir bu cümle bana. Bir insan eğer kendisi için yazıyorsa neden sadece kendisinin okuyabileceği bir deftere yazmaz yazdıklarını? Eğer bu şekilde yazıyorsak elbette insanlar bizi okusun diye yazıyoruzdur. Bunun başka bir anlamı olabilir mi? Kimimiz beğenilmek istiyoruzdur, kimimiz anlaşılmak, kimimiz kendimize saklamak istemiyoruzdur güzel şeyleri, kimimiz ise yalnızlık duygusundan kurtulmak. Herkesin kendine göre bir amacı vardır elbet ama ortak amaç okunmaktır. Yoksa dediğim gibi hepimiz kendi defterlerimize yazar ve onları da kimsenin bulamayacağı bir yerlere gizlerdik. Değil mi?

Kısaca, şimdi ise bile isteye saklıyorum yazdıklarımı yakınımdakilerden. Çünkü, eğer onlar okursa özgür olamamaktan korkuyorum. Ne de olsa yazdıklarımın çoğu onlardan izler taşıyor. Kimi zaman kızıyorum yaptıklarına kimi zaman şaşırıyorum kimi zaman gülüyor kimi zaman da hayranlık duyuyorum. Hayranlığımın okunmasında hiçbir sakınca yok elbette. Bunu zaten dile getiriyorum. Fakat bazı kızgınlıkları onları incitmeden ya da kırmadan dile getirmek mümkün olmuyor. Uygun zaman uygun yer ve uygun örnek gerekiyor konuyu enine boyuna anlatabilmek için. Haklılık duygusunu tatmak için söylemediğimi bilmeleri ve bana gerçekten inanmaları gerekiyor. Oysa öfkeliyken insan bu kadar sakin düşünüp sözünü tartacak soğukkanlılığı bulamıyor çoğu zaman. Ama öfke içinde büyümesin diye onu bir yere dökmek de gerekiyor. İşte yazı bu noktada kurtarıyor insanı. Kimi zaman karşında öfkelendiğin insan varmış gibi yazıyor, sözünü sakınmadan söylüyorsun. Bu biraz da öfkenin korları üzerine soğuk sular serpmeye dinginleşmeye o yakıcı öfkeden arınmaya yarıyor.

Bugün biri hala yazıp yazmadığımı sorunca geçti tüm bunlar aklımdan. "Hala mı?" diye sordum şaşkınlıkla. Uzun zamandır yazdıklarımı okuduğunu, son zamanlarda pek fırsat bulamadığını söyledi. İşte o zaman aslında sandığım kadar gizlenemediğimi farkettim. Sonra, gizlenmenin aslında gerekli olup olmadığı üzerine uzun uzun kafa patlattım. Aklıma Hasan Ali Toptaş'ın Okuyana Mektubunda söylediği cümleleri geldi: "... ne kadar uzak ve anlayışlı olursan ol özgürlüğümün senin varlığınla kuşatıldığını düşünürüm. Bakışlarının, ne yapıp edip benim atacağım adımları şekillendireceğini düşünürüm sonra.Dahası senin varlığında eşsiz güzellikler oluşturan bazı zayıf noktalarımın beni ister istemez kışkırtacağını, içimde uyuyan ezeli boşlukları harekete geçireceğini, bu hareketlerin de beni tutup sana yaranmaya çalışan tuhaf bir kılığa sokacağını düşünürüm." *

FOTOĞRAF: Life

* Harfler ve Notalar- Hasan Ali Toptaş syf:10