CUMA MEKTUPLARI

Gece. Şu koca günü ardımda bırakıp, rüyasız ve sessiz bir uykuya dalmak istiyordum. Ama bilirsin Sevgili Dostum hayat her zaman insana istediğini vermiyor ve uyku da hayata dahil. Muzip bir çocuk gibi uzaktan bir yerden el sallayarak, belki bir süre sonra geleceğini o vakte kadar kelimelerle oyalanmamı, eğer kendi kelimelerim yine yitikse Ay’a bakmamı, Ay’ın bana kelimeler vereceğini söyledi. Öyle ya, Ay bu gece oyunbazdı ve eğer Ay oyunbazsa insanı uyku tutmazdı.

Kendi kelimelerim yitip gitmişti aklın o sonsuz kuyusunda. Bilirsin Sevgili Dostum akıl kelimeleri zaman zaman saklıyor, gözlerden ırak kılıyor. Hatta insanın kendi gözlerinden bile… Sen o kelimelerin sahibi sanırken kendini, kelimeler sana sonsuz yabancı oluyor. Bu yüzden mi içimizi delip geçen bu bir başınalık ve eksiklik duygusu kendi kelimelerimizin bile bize bunca yabancı oluşundan mı zaman zaman?

Sana kendi kelimelerimden dokumak istiyordum bu mektubu oysa. Kendimden karılmış bir hamurun küçük parçaları olsun istiyordum kelimeler her zamanki gibi. Ama dedim ya; Ay oyunbaz bu gece. Ayaklarımın dibine onlarca kelime bırakıyor ve benimkileri bir sisin ardına saklıyor. Ve fısıldıyor: “Bu gece olmaz. Bu gece kendi kelimelerinden arın benim kelimelerimle konuş.” İşte bu yüzden Sevgili Dostum bu mektup sana ondan geliyor. Kelimeleri sedefli ve gümüşsü bir ışıkla gözlerini okşasın diye, belki katılaştıysa yüreğin hani küskünsen hayata diye yumuşacık bir kumaşla dokuyor. Parmaklarım sadece aracılık ediyor şimdi, Ay’ın gümüşüne bulanıp sana bunları yazıyor.

Kadim bir bilgisi var onun, bilirsin. Gördüğü ve gömdüğü ölülerin bilgisi, yaşayan ve yaşadığını sananların bilgisi, var olmuş ve yok olmuşların bilgisi. Ve tüm bunlara rağmen hep korumayı başardığı bir masumiyeti… Ay bu gece onu anlamamızı istiyor. O yüzden bazı geceler böyle çiçek gibi açılıyor, görünür oluyor. İstiyor ki insanlar ona baksın ve o kadim bilgi onların üzerine aksın.

Bazı geceler Sevgili Dostum Ay gizli gizli ağlıyor. Öyle sessiz ağlıyor ki ve biz öyle çok gürültü yapıyoruz ki kimse onu duymuyor. Ve bu gece dostum ben tüm sesleri tüm dünyayı ve tüm insanları dışarıda bırakmışken, yalnızca aya bakıyorken bana bir öykü anlatıyor. Çok ama çok sessiz bir dille ışıktan kelimeler dökülüyor yeryüzüne. Diyor ki; “söyle onlara…”

İlk zamanlar dünya bu kadar kalabalık hayat böyle gürültülü değilken Ay ve insanlar arasında gizli bir anlaşma varmış. Ay, insanlar ışığı usul usul anlasın diye gözleri ışığa alışsın diye yavaşça büyür büyür büyürmüş. Ve tam olduğu vakit insanlara öyküler anlatırmış kendi dilince. Işıktan öykülermiş bunlar. O öyküler bitip de insanların uyuma zamanı gelince ilk doğdukları günün ilk uykusu gibi masum bir uykuya dalarlarmış. Ve insanlar dünya üzerinde ne kadar çok zaman geçirmiş olurlarsa olsunlar hep kendi masumiyetlerini korurlarmış. İnsanların ruhları ışığa ve öykülere hiç doymazmış. Çünkü, onların masumiyetlerini korumaların için hep ışığa ve öykülere ihtiyaçları varmış.

İşte Sevgili Dostum bu ışıktan yapılmış öyküyü anlattı Ay bana. İstedi ki; onu herkese anlatayım. “Eğer” dedi “ışık kelimelere dökülürse güneş doğduğunda bile yerli yerinde durur, O yüzden yaz. Işığı kelime kelime yaz. Ve masumiyet hep baki kalsın yeryüzünde. İnsanlar ay tam olduğunda ona bakmayı unutmasınlar. Işık ve öykülerden vazgeçmesinler.”

Ve dostum şöyle bitirdi sözlerini: “Ay oldukça gökyüzünde ışık ve öyküler de olacak. Işık ve öyküler oldukça onu dinleyenler de var olacak. Ve dinleyenler oldukça masumiyet hiç kaybolmayacak.”

Ben yazarken ve sen bunları okurken benim ellerim senin gözlerin ay ışığı ile öykülerle yıkanacak ve bir yerlerde uyuyan masumiyet geceyi yıldıza boğacak.

Gecelerin yıldızlı olsun Sevgili Dostum ve uykuların öykülerle dolsun…

Resim: Alphonse Mucha