SEVDİĞİMİZ İNSANLAR

"Böyle insanlara bayılıyorum" diyor karşı masadaki, kitabının içinde kaybolmuş adamı işaret ederek. "Neden?" diyorum adama bakarken."Onca gürültünün içinde, dünyayı dışarda bırakabilmek herkesin harcı değil de ondan."

Sonra bana Tezer Özlü'nün sevdiği insanları anlattığı bir yazısından söz ediyor. Aklında sadece "Lodosta başı ağrımayan insanları" sevdiği kalmış. Diğer maddeleri anımsamıyor. "Peki ya sen?" diyor "Sen nasıl insanları seversin?"

Bu soruyu yanıtlamak çok kolay değil. En azından hızlı bir şekilde maddendirmek ve saymak hiç kolay değil. Bunu ona söylüyorum. "Peki o halde" diyor "yaz sen de" Gülümsüyorum. Bu "tamam" demek. "Amaaaa" diye uyarıda bulunuyor yazdıkların öyle sıradan, ayrıntıdan yoksun şeyler olmasın. Mesela bana "yalan söylemeyenleri, açık sözlüleri severim" gibi cevaplarla gelme. Endişesi yersiz oysa.

O akşam, yaptığımız bu konuşmayı düşünürken ikimizin de hala bisküvilerimizi çaya batırarak yediğimiz geliyor aklıma. Ve ilk sırayı bu alıyor. "Yetişkin olduğu halde bisküvisini çaya batırarak yiyen ve bundan asla utanmayan insanları seviyorum." diyorum ilk maddeye.Ve şöyle devam ediyorum: " Kendi kendisiyle alay edenleri, başkası düştüğünde değil de kendisi düştüğünde gülenleri, hayatla dalga geçerken başkalarının incineceği noktayı inceden inceye hesap edenleri tüm bu hesaba rağmen rahat ve umursamaz görünenleri, bir tabak dolusu elmanın içinde, onu kimse almaz diye zedelenmiş olanı seçenleri, filmlerde ağlayanları ve ağladığı için kendisiyle dalga geçildiğinde mahçup gülümseyenleri, öfkeli bakışları altında incinmiş bir kalp saklayan sert adamları, inatla aşka inananları, "hiç bir zaman geç değildir" diyerek 50 yaşında üniversite bitiren adam ve kadınları, "ah tatlım hayvanları, çiçekleri ve çocukları öyle çok seviyorum ki" cümlesini hayatları boyunca bir kez bile kullanmamış olanları, iki lafının biri onur ve şeref olmayanları (ki bu lafları günde onlarca kez söyleyenler genelde bundan yoksun insanlar olurlar.), şairi tanınmamış şiir kitaplarını sırf onu yazana iyilik olsun diye alıp okuyanları, kitapların satırlarını çizenleri sayfaların kenarına küçük notlar alanları, kişisel gelişim kitapları yerine hayatı ve kendini gözlemleyip dersleri oradan alanları, dinlemeyi bilenleri, anlatırken coşanları, mizah anlayışı olanları ve bu mizahı zeka gösterisine dönüştürmeyenleri, kendine güvenle ukalalığı birbirine karıştırmayacak kadar akıllı olanları, birilerinin kötü bir kopyası olmayanları, eski moda giyinenleri ve kendisine bu söylendiğinde umursamayanları, otobüslerde kitap okuyanları, bulaşık yıkarken türkü söyleyenleri, hayatı dram olarak değil komedi olarak görenleri, olup biten hiçbirşeye kayıtsız kalmayanları, küfür etmeyi marifet saymayanları küfür ettiğinde bile kendine yakıştırmayı bilenleri, aklı belli bir kalıpta kalmayıp yeni fikirlere açık olanları, günlerce süren tembellikten sonra poposunu kaldırıp işe koyulanları, balıkların ağaçların isimlerini bilenleri, kendine ait bir saklanma yeri olanları....

...diye uzayıp gitti liste. Düşündüm. "Ne kadar çok şeyden nefret ediyorsam bir o kadar şeyi de seviyorum" dedim. Sonra onun bana bu soruyu bilinçli sorduğunu anladım. Bir kaç gün önce "dünyaya böyle öfkelene öfkelene içimde iyi olan ne varsa herşeyi kaybediyorum galiba. Sanki artık herşey öfke ve nefret nesnesi gibi. İnsan birşeyleri sevmekten vazgeçer mi sence?" dediğimi anımsadım. O zaman cevap vermemiş sadece bir el hareketiyle geçiştirmişti. Kızmıştım içten içe bir kaç sözcük beklemiştim galiba. Şimdi anlıyordum.

Onu arayıp teşekkür ettim. Cevap vermediği için o zaman kızmış olduğumu gülerek söyledim. Kısa bir sessizlikten sonra şöyle dedi: "Bazen en kabul edilebilir cevaplar insanın kendi kendisine verdiği cevaplardır."

Haksız mıydı?

Resim: Guiseppe Mariotti