anlatabiliyor muyum?

Durup durup öksürüyorum. Göğsümde patlayan volkan dışarı taşsın istiyorum. Öfkenin o deli ateşinden sen söz ediyorsun ben inkar ediyorum. Kahkahalarla gülüyorsun sen bana öfkeli derken ben ise öyle olmadığımı kanıtlamak için binbir cümle kuruyorum. Sesime en tatlı tonu veriyorum, kelimelerimi özenle seçiyorum ama yine de öfkenin aradan kırmızı kırmızı sızmasına engel olamıyorum. Sen muhtemel ki şaşıyorsun bunca sevgiyi taşıyan kalbin içinde, hatta tam ortasında böyle bir öfke ateşinin yanıyor olmasına ama ben sana nedense bunu bir türlü açıklayamıyorum.

İtiraf ediyorum; Evet çılgın, dizginlenemez bir öfkem var benim, ama kimsenin kafasına şişe fırlatmıyorum. Ben insanlar arasından seçtiklerime değil kocaman bir topluluğa öfke duyuyorum. Kin değil, nefret değil öfkeden söz ediyorum. Ve sana bunu kendimi paralarcasına anlatmaya çalışıyorum. Çıplak ayaklı çocuklara bakıyorum. Şefkatimin ortasından fırlayan öfkemle sarsılıyorum. Diplomaları sandıklarda küflenen gencecik adamları kadınları dinliyor onların gözyaşlarından içimde ateşler yakıyorum. Katillerden tiksiniyor öfkemin alevinde onları değil kendimi yakıyorum. Ben olup biten hiçbir şeye omuz silkip geçemiyorum.

Öfkesiz olmak kayıtsızlık ise eğer senden özür diliyorum. Çünkü ben kayıtsız sürülmüş bir yaşamın dünya tarihine kaydının düşülmemesi gerektiğine inanıyorum. Kendi canlarını merkez yapmış parlak saçlı delikanlıların, uzun kirpikli genç kızların dünyada dekor olmaktan fazlası olmadıklarını zaten istediklerinin de bu olduğunu düşünüyorum. Ve ben bir insanın ancak diğer insanların acılarıyla, mutluluklarıyla kendisi olabileceğine inanıyorum. Dünyanın bir parçası olmayı reddedip bir göktaşı gibi uzayda süzülen insanların eninde sonunda birbirlerine çarparak parçalanacaklarını tahmin ediyorum. Ve ben kopmak istemiyorum bu koca bütünden. Bir ağaç kökü, bir çakıl taşı, bir arı bütün olmanın bedelini nasıl ödüyorsa ben de öyle öderim bedelini diyorum.

Ben omuz silkip geçemiyorum. Bu yüzden bu kadar öfkeliyim. Ve bu yüzden bunca sevdiğim bir adamla dünyanın dertlerinden konuşurken öfkeli tonda konuşuyor olmam. Ve yine bu yüzden kalbimin ortasında öyle durmadan yanıp duran ateş. Anlatabiliyor muyum şimdi?

Fotoğraf: Life