Söz...

"Nerelerdesin?" dedi. Buralardayım gibi birşey mırıldandım. Neden aramadığımı sormak istedi ama bu sorudan hoşlanmadığımı anımsadı sustu. Sorulmamış bir soruya cevap verdim. "Olur öyle şeyler" dedim. "Bazen kaybolabilirim. Senin acın sana benimki bana. Ve hepimizin acıları göklere. Kaybolduğumuz yerler ayrı ama aynı karanlık içinde belki de el yordamıyla birbirimizi..." Hiçbir şey demedi.

Neler yaptığımı sordu. Hep yaptığım gibi geçiştirmedim. "Annemle limonlu çay içiyorum akşamları" dedim. "Okuyorum. Annemin okurken ciddileşen yüzünü izliyorum ona hissettirmeden. Sabahları soğuk havada üşümenin keyfini çıkarıyorum sonra. Darmadağın aklımı, gözlerimi bir bardak kahvenin içine dikerek toplamaya çalışıyorum. Çalan telefonlara bakmıyorum. Herkesten azar işitiyorum kaybolduğum için ve açıklama bekleyenlere öylece durup bakıyorum. Kimseye hesap sormuyorum kimse bana hesap sorsun istemiyorum. Geceleri babamla konuşuyorum. Gecenin fısıltılarını dinliyorum. Bazen çok ama çok korkuyorum bazen de akıl erdiremediğim kadar kayıtsız oluyorum. Kısa kestiğim tırnaklarıma bakıp duruyorum. Bu ellerin kimin olduğunu düşünüyorum. Koridorlardan geçerken şarkı söylüyorum. Sabahları şiir fısıldıyorum göğe bakarak. Dünya üzerine kafa patlatıyorum ama en çok da insanlar üzerine. Çok düşünüyor, hiçbir şeyin içinden çıkamıyorum. Öğle vakti güneş altında oturuyorum. Ne zaman göğe baksam güneş altında yeni birşey yok diyorum ve böyle dediğim için kör olmuşum gibi geliyor kendimden utanıyorum" dedim.

"Günleri böyle geçiriyorum işte" dedim, sonra sustum. Hiçbir şey demedi. Tüm cümlelerimi ceplerine doldurup gitti. Ne zaman beni düşünse içlerinden birini alıp her bir kelimeyi parmak uçlarıyla okşayacağını düşündüm. "İyi ol" dedi giderken. Ona söz verdim.

Fotoğraf: Life