Zaman nereye gidiyor?

Sevgili S.

Bundan otuz yıl önce sen ve ben henüz küçük bir çocukken aynı küçük sınıfta yanyana otururduk, sen çoktan unutmuşsundur. Bugün seni o masada bembeyaz saçlarınla oturur görünce birden oyuncaklarla dolu o sınıfa dönüverdim. Bir masa dolusu adamın ortasında belli ki iş hakkında konuşuyordun. Ben ise sana bakıp, havada sallayıp durduğun ellerinin bir zamanlar ne kadar da küçücük olduğunu, gümüşlerle dolu saçlarının yumuşak bir kahverengi olduğunu düşünüyordum. Güzel kalpli bir çocuktun sen S. Biraz utangaç, biraz mahzun bir çocuktun. Bana ne çok şey anlatırdın. "Sır" derdin. Öyle iyi tuttum ki o sırları, ben bile unuttum.

Evlendin mi merak ettim sana bakarken. Çocukların var mı, sana benziyorlar mı, iyi bir baba mısın merak ettim. Benim hatrımda kalan çocuktan birşeyler sakladıysan eğer iyi bir baba olduğunu düşündüm sonra. Çünkü sen o zamanlar iyi bir küçük adamdın. Ve diledim ki o iyi kalpli küçük adamı, katı bir yetişkin adama dönüştüren birşeyler gelmemiş olsun başına. Sen insanların özünde iyi olduğuna inanır mısın Sevgili S. bilmem ama ben buna inanır ve neyin bizi katılaştırıp, kalplerimizi dondurduğunu merak ederim. İnsan nasıl karşı durur katılaşmaya diye düşünür eğer katılaşmamışsak bunun bir şans olup olmadığına kafa yorarım. Sen diyeceksin ki belki, zalim olan çocuklar yok mudur? Vardır elbet. Sana yürüyen bir kaplumbağanın kabuğunu kırıp onu öldüren çocuktan söz etmiş miydim? Ya da kedilerin kuyruğunu kesenlerden... Bu zalimlik var elbet, olmaz mı? Ama tüm bu zalimliği çocukluğunda bırakıp iyi ve güzel birine dönüşmüş olanlar da var. O halde içimizde saklı duran o iyi özden söz edilemez mi?

Sana bakarken bütün bunları düşündüm. Sonra yeniden küçücük olduk düşüncelerimin içinde. Küçük eller, küçük ayaklar, benim kırmızı şapşal ayakkabılarım, senin elinden hiç bırakmadığın mavi oyuncak araban, her sabah uykulu gözlerle girdiğimiz sınıf, öğle vakitleri yenen yemeğin yanındaki bembeyaz pirinç pilavı ve bir saat boyunca uyunması gereken öğle uykuları...

"Zaman nasıl da uçup gidiyor" dedim kendi kendime Sevgili S. Ve kalkıp o masadan gelip omzuna dokunmak istedim. "Benin anımsadın mı?" demek ya da çocukluğunu o sınıfta dolapların birinin altında unutup unutmadığını sormak... Gümüş tellerine baktım bir de kararmış büyük adam ellerine... Zaman nereye gidiyor Sevgili S. bilemedim. Ve anımsamak neden bu kadar hüzünlü...

Fotoğraf: Pixadus