Kitaplara dair- mim

Aynadaki Aksim “Okuma serüveninizde unutamadığınız, hayatınızın bir dönemine, özellikle de çocukluğunuz ve ilkgençliğinizin hayal dünyasının oluşumuna etki eden yazar kim? Hangi kitabı elinize aldığınızda döner gidersiniz o günlere?” demiş.

Ama ben tek bir kitaptan söz etmek istemiyorum. Ben okuma serüvenimden söz etmek istiyorum. Henüz okuma yazma bilmediğim zamanlar Ayşegül serisinin resimleri ile büyülenirdim. Öyküleri hiç anımsamıyorum ama resimlere o kadar çok baktım ki hepsi bugün gibi aklımda. Sonra elbette Cin Ali geldi. Kocaman yazıları ile çöp bacaklı Cin Ali ve arkadaşları ile başka bir dünyanın içine girdim. Okumak mucize gibi gelirdi bana hala öyle geliyor. Birinin beyninin içinden geçenleri kodlayıp bir kağıt üzerinde görmek mucize değilse nedir ki? Benim gibi içinde kitap olmayan bir odanın eksik kaldığı gibi bir hisse kapılan biri için sahiden mucize bu.

Daha sonra Kemalettin Tuğcu kitapları girdi hayatıma. Babam, elinde onun kitapları ile akşam eve döndüğünde mutluluktan deli olacağımı sanırdım. O kitaplar çocuklara çok acı verdiği yönünde eleştirildi ama ben böyle düşünmüyorum. Onların, merhamet duygusunu güçlendirdiğini, yoksulluğun ne demek olduğunu öğrettiğini ve küçük bir çocuğun kalbine güzel birşeyler yerleştirdiğini biliyorum. Hangi kitap olduğunu anımsamıyorum ama adı Toraman olan bir kahraman vardı. Çok zengin bir ailenin çocuğu olan Toraman'a babası bir oyun oynuyor, onu fakir düştüklerine inandırıyordu. Çocuk bir süre sefalet içinde yaşıyor ve hayatı öğreniyordu. Yanlış anımsamıyorsam böyleydi konusu. Böyle bir kitabı anımsayan var mı? Bir de Zavallı büyükbaba diye bir kitabı vardı. Doğumgünümde kuzenim hediye etmişti. Kitabın kapağına baktıkça içim acırdı. Kitaplarda çok kötü insanlar vardı. Bir türlü anlayamazdım nasıl o kadar zalim, acımasız olabileceklerini. Hoş hala anlayamıyorum ya, neyse.

Sonraları zaman ilerledikçe derslerden ya da haylazlıktan diyelim okumaktan biraz koptum. Oyun daha cazip geliyordu anlaşılan. Bir cumartesi günü öğle sonrasında annemi salondaki kanepeye uzanmış kitap okurken gördüm. Yüzündeki ifade öyle keyifliydi ki merak edip ne okuduğunu sordum. Emil Zola'nın Meyhane isimli kitabını okuyordu. Nefis bir yeşil kapağı vardı. Ben de o kitaplardan okumak istiyordum ama annem henüz onları anlayamayacağımı söylüyordu. Kitaplıktaki Doktor Jivago'yu, Budala'yı, Meyhane'yi, Nana'yı, Don Kişot'u ve daha bir çoğunu elime alıp bakıyor, onları ne zaman anlayabileceğimi merak ediyordum. "Onların hepsi senin" diyordu babam bir hazineye sahip olduğumu sanıyordum. Hala durur o kitaplar. Yıpranmış ciltleri, annemin ve babamın kenarına kıyısına düştüğü notlarla gerçek bir hazinedir şimdi.


Sonraları pek çok kitap okudum. Ne anlatıyor diye sorsanız cevap veremem. Ama ben şuna inanırım; kitaplar tüm o kelimelerinden bir damla bal bırakırlar içimize. Nasıl bala baktığında polenleri göremezsen sen de kelimeleri anımsamazsın ama bilirsin ki içinde bir yerlerde bir damlacık balı duruyordur.


Not: Sevgili Aysema Hanım "Making Smiles on Faces" ödülüne layık görmüş. Yazılarını okumaktan büyük keyif aldığım ve çok güzel bir kalbe sahip olduğunu bildiğim Sevgili Aysema Hanım'a çok teşekkür ediyorum. Ben bu ödülü okuyan, yazan ve kelimelerin birşeyleri değiştirme gücüne sahip olduğuna inanan herkese armağan etmek isterim.