Sevgili insan,

Sen ilk önce şunu öğrenmeliydin; dinlemeyi, salt dinlemekle kalmayıp anlamaya çalışmayı. Ama inatla "ben haklıyım" fikrinin çamuruna saplanıp kaldın. İşte bu yüzden de diğer sesleri kendi öfkeli sesinle bastırdın. Onunla da yetinmedin, kanla susturdun. Bu yüzden de bir adım dahi ileriye gidemedin. Şimdi elini çenene atıp düşünme, neden hala olması gerekenden bu kadar geride durduğunu. Çünkü, diğerleri insan gelişsin iyi yaşasın diye çalışırken, hasta olmasın ömrü uzasın diye uğraşırken, sen kiminin elbisesiyle, kiminin aklının içindekilerle uğraştın, kiminin de nüfus cüzdanında yazanlardan gayrısına kafa patlatmadın. Övünmek istedin ama kendinde övünecek bir yan bulamadın atalarına sığındın. Birşeyin parçası olmak istedin, parçası olabilecek yegane şeyin top peşinde koşan adamlar olduğunu sandın. Kısaca ne sen kendin olabildin ne de şu koca insanlığın parçası.

Senin için kitaplar yazdılar. Sevgiden söz ettiler, adaletten, herkesin kardeş olduğundan, kimsenin birbirinden farkı olmadığından, hepimizin tek bir bütünün parçası olduğumuzdan... Ama sen bütün bunların hepsini çöpe attın. Şarkılar yaptılar sana. Sen onlara kulak vermek yerine kollarını, poponu sallamayı tercih ettin. Eğlenmeyi öncelikli tuttun, hatta o kadar ileri gittin ki eğlenmenin yaşam amacın olduğunu sanmaya başladın. Şiirler yazdılar bir de. Kelimelerin üzerinden yürüyüp geçtin. Onların parmaklarla değil yürekle yazıldığını, gözle değil yürekle okunması gerektiğini unuttun.

Bangır bangır bağırdılar üzerinde yaşadığın dünya için. Ağaçların çığlıklarını, ağlamaktan kurumuş nehirleri, ölüp gidenleri hiç ama hiç düşünmedin. Vaktin çok değerliydi, onlar için harcanan zaman boşunaydı çünkü. Sen dünyanın bizim evimiz olduğunu ve bir gün evsiz kalırsak eğer hep birlikte heder olup gideceğimizi, en fenası da bunun kendi suçumuz olduğunu bileceğimizi işte o zaman harcayacak zamanımızın bile olmayacağını akıl edemedin. Sen hep günlük yaşadın, geleceği hiç umursamadın. Çünkü bencildin. Sen ölüp gidene kadar birşey olmazdı nasıl olsa. Diğerleri de başının çaresine baksındı. Sana neydi bütün bunlardan? Bir sen mi kalmıştın kahraman olacak?

İşte seni bu öldürecek Sevgili İnsanoğlu. Senin ağzından çıkan "Bana ne bütün bunlardan." cümlesi. Dört kelimeden oluşan bu basit cümle senin sonun olacak, inan bana. Çünkü, bu basit dört kelimelik cümlenin hepimizin ağzından çıktığı vakit şu kocaman dünyayı nasıl zangır zangır salladığını düşünemeyecek kadar benmerkezli yaşıyorsun. Çünkü sen aslında ben ben ben diye diye ölüyor, öldürüyorsun. Sen sadece kendine değil hepimize ayrı ayrı yazık ediyorsun. Farkında mısın?

Fotoğraf: Life