Güzel kardeşim benim...

Bir yılan gibi taşıyorsun içinde kederi. Sırf seni sokmasın diye kış gelsin de uykuya yatsın istiyorsun. Yapraklarının dökülmesini, esen o hain rüzgarı umursamadan yürürüm sanıyorsun. Yanılıyorsun. Elini çenene attığın vakit, yani aklını artık taşıyamaz olduğunda, o küçücük ellerinden, o çaresiz ellerinden medet umuyorsun. Ah benim canım kendinden yine kendine sığınıyorsun.

Kızkardeşim benim, kocaman kocaman açıyorsun gözlerini hayata. Sanıyorsun ki bunca acı içinde olur ya belki güzel şeyler de dolar içine sanıyorsun. Oysa sen gözlerinde acıyı inceden inceye içine süzen bir elek taşıyorsun. "Hiç kurtulamam ondan" diyorsun "ben böyleyim" diyorsun. Ah sen kendi kendine ne çok konuşuyorsun.

Ben sana bir omuz olayım diye yanında duruyorum bilmiyorsun. İnsan, insanın yanında başka ne için durur ki hiç düşünmüyorsun. Sen susarken ben sana ilaç sözcükler ararken içiminde derininde öylece dizlerine bakıyorsun. Sen gözlerin ancak başka gözlerin içine baktığında kendini göreceğini hep ama hep unutuyorsun.

Alnında derin vadiler olan güzel kardeşim benim. Sen orada öylece dururken neden gelip alnından öptüğümü sorguluyorsun. Öpücüklerin vadilere hayat verdiğini anımsamıyorsun. Ben istiyorum ki sen anla, sen bul ve anımsa kendi şifan olduğunu. Ve ben sana küçük parçalar veriyorum ki; unutma, sen ve ben, hatta diğerleri, birbirimiz olmadan ve sevmeden birbirimizi öldürürüz ruhlarımızı.

Güzel kardeşim benim, insan kardeşim acını alırsa parmaklarım, o bende ilelebed kalır, beni öldürür sanıyorsun. Nasıl da aldanıyorsun! Senin zehrin bende bala, benim zehrim sende bala dönüşür diyen bana hiç güvenmiyorsun. İzin ver başının üzerinden serin sular gibi sözcükler dökeyim. Alnının vadilerine hayat versin... Zehirler bala, ballar nehre, nehir vadiye, vadi yılanını ebediyen kış uykusunda saklayan bir yere...

Resim: Albert Anker