"İçimdeki adalet duygusunun incinmesini istemiyorum"

Televizyonda bir kadın "içimdeki adalet duygusunun incinmesini istemiyorum" diyor. Annesini kaybettiğinden ve buna neden olan kişinin hakettiği gibi cezalandırılmadığından söz ediyor. Gözlerinde çaresiz bir öfke var. Çünkü adaletin var olduğuna inancını kaybederse, biliyor ki şu koca hayatın içinde iyice savunmasız kalacak. Ve eğer adalet duygusunu kaybederse başına gelebilecek olan herşeyden daha çok korkacak. Çünkü bilecek ki kendisine ya da sevdiklerine zarar verenler hak ettiklerini asla bulmayacaklar. Olup biten onun hayatını çalarken, bütün bunlar yapanın yanına kar kalacak. Mesela biri ona tecavüz ederse ve o adam yakalanırsa eğer, serbest kalacak sonra belki başka kadınların hayatını tıpkı kendininki gibi zindan edecek. Ya da başına başka şeyler gelirse suçu işleyenler kısa bir süre içinde "normal" hayatlarına dönecekler ve hayat hiçbir şey olmamış gibi, kimse zarar görmemiş gibi, kimse bu zararın sorumlusu değilmiş gibi devam edecek. Kötülük kazanacak, masum olanın savunması iyice çökecek.

Ne kadar güçlü olursak olalım şu kocaman dünyanın içinde bizi koruyacak birilerine ihtiyacımız var. İyi ve doğru olduğumuz sürece, kimsenin zarar görmesine yol açmadığımız sürece haklı olanın biz olduğuna inanmaya ihtiyacımız var. Sizin buna ihtiyacınız yok mu? Bunu bilmeden, buna güvenmeden yaşayabilirim diyeniniz var mı aranızda? Yoktur. Ama hepimiz sürüp giden bu sistemin içinde bu duygudan mahrum hayatlarımızı sürdürmeye çalışıyoruz. Karşı koyamıyoruz. O kadar küçüğüz ki olup biten karşısında bir yaprak gibi titremekten gayrısı gelmiyor elimizden. Bunları biliyoruz bilmesine ya yine de inatla ve ısrarla içimizdeki adalet duygusunu ayakta tutmaya çabalıyoruz. Onu hala incitmeden tutabilmek mümkün mü?

Sizin içinizdeki adalet duygusu incinmiyor mu sahi? İlla kendi başına birşey gelirse mi incinir insanın adalet duygusu? Haberleri izlediğiniz vakit, diplomaları bir sandık içinde çürümeye bırakılmış genç işsizlere baktığınız vakit, sırf biz bacaklarımıza o mavi kot kumaşı geçirelim diye ciğerleri iflas eden gencecik adamlar yaşlı adam yüzleriyle ekranlara yansıdığı vakit, okula gideceği yerde sokaklarda çıplak ayak mendil satan mini mini çocukları gördüğünüz vakit, bir sabah kendilerini işsiz bulan eli yüzü kapkara adamların gözlerinden yaşlar aktığı vakit sahi sizin adalet duygunuz incinmiyor mu? Sahi hiç dertlenmiyor musunuz; "ben ne yaparsam yapayım düzen yine bildiğini okuyacak" diye. Sizin de her gün umutlarınızı törpülemiyor mu olup bitenler? Akşam haberlerini dinleyip ertesi gün işinize giderken yanınızda oturan adamın katil, tecavüzcü, hırsız olup olmayacağını sorgulamıyor musunuz, bundan korkup, masum bir adam hakkında böyle düşünüyor olabileceğinizi farkedip kendinizden utanmıyor musunuz? Bizi kimseye güvenemeden yaşamak zorunda bırakan bu işleyiş sizi de canınızdan bezdirmiyor mu sahi?

İnsan içindeki adalet duygusunu incitmeden nasıl muhafaza eder? Kör olsak, sağır olsak ve dahi aptal olsak, o zaman olur mu dersiniz? Peki kör, sağır ve aptal olarak kazanılmış adalet duygusunun adı yine adalet duygusu olur mu?

Resim: Franz Dvorak