Ben artık sevgilim...

Sabahların böyle soğuk olabileceğini unutmuşum. Parmakların böyle senden bağımsızmış gibi havanın içinde kaskatı duracağını, binlerce iğnenin bacaklarına batıyor hissini ve böyle soğuk sabahlarda içini ısıtan bir yüzü düşünmenin keyfini.

Parmaklarım yine benim olsun diye sımsıkı tutuyorum çay bardağını. Aklımda senin yüzün. Karşılıklı oturup çay içtiğimiz sabahları düşünüyorum. Üşüyen parmaklarımıza aldırmadığımız zamanları, dünyanın durmuş olduğu, olmuş ve olabilecek hiçbirşeyin öneminin olmadığı, tek bir gülümsemeye kilitlenip kaldığımız zamanları. Biliyor musun ben o zamanlar insanın, insanın güneşi olduğuna inanırdım. İnatla ve ısrarla inanırdım ki, doğruluğundan en ufak bir kuşkum yoktu. İnsanın içinin direği çöküyormuş, bunu zamanla anladım. Ve inandığın herşey göçük altında kalıyormuş. Artık yaşlandım.

Seni hiçbir şeyle suçlamıyorum bu sabah. Kendimi de öyle. Olması gerekiyordu oldu diyecek kadar olgunlaştım bu güneş altında çünkü. Senin, bir zaman başka bir beden içinde karşımda duracağın ve zamanın kendini tekrar etmeyeceği umudu ile devam ediyorum yola. "Sen dediğim ne ki?" diye düşünüyorum sonra, A kişisi mi B mi yoksa kalan yirmiyediden biri mi? Ve ben artık sevgilim ancak kendi içimdeki aşkla sarhoş oluyorum. Aşkın yansıdığı yüze değil kendi sevebilme gücüme şaşıyorum. Böylesi herşeyi göze alan bir ruhu, dünyanın kirini pasını bulaştırmadan sevebilen bir kalbi ömür boyu taşımanın bir yük değil bir armağan olduğunu artık biliyorum. Ben bu sabahtan itibaren sevgilim tükenmeyen bir aşkla yaşıyorum. Parmaklarımın donduğu bu anda onları içimdeki aşkla ısıtıyorum.

Resim: Michael Shelukhin