DELİKANLI

Kapının kuytusunda duruyordum. Yok öyle saklanmak falan gibi bir niyetim yoktu. Sadece duruyordum. Hepsi bu. Eğer bir ad koymak gerekirse sabah mahmurluğu denebilir belki. Ya da o hali tanımlamak gerekiyorsa illa; işe gitmekle yatağa dönmek arasında kalmış bir ruhun arafı diyebiliriz o kapının kuytusuna.

Sonra yandaki evin dış kapısı açıldı ve gümbürtüyle kapandı. Anladım ki o delikanlı çıkıyor sokağa. Hep böyle kapardı kapıyı ve her sabah aynı saatte okul yoluna düşerdi. O kapının çarptığını duyanlar bunu o çocuğun ergenliğine verir, ses etmezlerdi. Her sabah karşılaşırdık. "Günaydın" derdim ben, onun hep toprağa bakan başı önce bir şaşırır, sonra sanki gizli alanına girilmiş gibi gerilir ve en sonunda dudakları belli belirsiz kımıldar "günaydın" diye karşılık verirdi.

Ama bu kez kuytudaydım. İyi ki de oradaydım. Bu kez alanına girmedim. Bu kez kendi olmasına sabahın bu saatini kendisi olarak yaşamasına izin verdim farkında olmadan. İnsan farkında olmadan yaptıklarından da birşeyler öğrenir mi? Öğrenirmiş. Bunu bu sabah olan bitenden sonra anladım.

Sallana sallana geçti sokaktan. Ağır ağır. Mırıldanıyordu. Sanırım bir şarkıydı bu. Çok kısık bir sesle söylüyordu. Sonra saçlarını düzeltti. Bir erkek olmakla bir çocuk olmak arasında kalmış kararsız bedeni üzerindeki giysileri yokladı eliyle. Pantolonda bir saç buldu ve gömleğinin kolunda bir kırışık farketti. Saçı attı, kırışığı yapabildiğince düzeltti. Sonra burun deliklerini yokladı. Sanki temiz olduğundan emin olmak istiyordu. Belli ki iyi görünmek istediği biri vardı. Gülümsedim.

O gidince biz insanların ne tuhaf olduğumuzu düşündüm. Tuhaf ve asla tek kişi olmadığımızı. Tek başımızayken başka biri, karşımızda biri varken başka biriydik hepimiz. Öyle ya; bana çekinerek günaydın diyen çocukla sokakta tek başına olduğunu sanan, kendisini kimsenin görmediğinden adı gibi emin şu çocuk arasındaki uçurum başka türlü nasıl açıklanabilirdi ki?

Fotoğraf: channel4.com