GECENİN İÇİNDEN, İNCEDEN İNCEDEN...

Rüzgar ve balkon. Balkon ve rüzgar. Kahve ve sigara. Sigara ve kahve. Bir nefes ben bir nefes rüzgar. İnsan sigarasını paylaştığını sevmez mi? Ben de bu rüzgarı böyle seviyorum işte.

Çatılardan sesler geliyor. Rüzgar sanki: "Çıkın yahu evlerinizden. Kaldırın çatılarınızı da göğe bakın ey avanaklar" diyor. Evlerin çatılarını bir kapak gibi kaldırıverecek de evlerin içine yıldızlar dolduracak sanki. Öyle delice bir coşkuyla esiyor.

Çok değil birazdan gece hüzne bulanacak. O yaşlı adam yine öyle insanın içini dağlayacak söylediği türküyle. Çok değil birazdan çıkacak. Hep yaptığı gibi gecenin çoğunu balkonda geçirecek. Kış ya da yaz. Sonbahar ya da ilkbahar. Farketmeyecek.

Balkonda bir masa yok. Sandalye de. Hiç birşey yok aslında. Balkon ve adam. Hepsi bu. Bir de hüzün var elbet. Onun hiç değişmeyen hüznü... Yaz ya da kış. Sonbahar ya da ilkbahar. Hep var o hüzün. İşte orada adam. Balkon, adam ve bir de rüzgar. Elinde tabak, usul usul kaşıklıyor içindeki her neyse. Önündeki dut ağacı rüzgarda sallanıyor. Garip bir kuş sesi geliyor uzaktan bir yerden. Adam hiç istifini bozmuyor. Birazdan bitecek yemeği. O da yakacak sigarasını, başlayacak yine aynı türküyü söylemeye: "Evlerinin önü mersin, Ah sular akar kadınım tersin tersin, Mevlam seni bana versin, al hançeri kadınım vur ben öleyim, ah kapınızda kadınım kul ben olayım" Sesi yine çatlak çıkacak.Ama sesinde her zamanki gibi tarifi imkansız bir güzellik olacak.

Ve yine ben onun gözünden ırak olacağım. "Böylesi iyi" diyeceğim. "Görmesin beni." Hem görürse böyle yürekten söylemez. İnsan seyircisi ya da dinleyicisi olduğunda ne kadar kendisi olursa o da, o kadar olur o da. Yok olmasın. O kendisi olsun yine. Beni görmesin. Böyle içli içli söylesin. Gecenin içinde tek sansın kendini.

Rüzgar ve balkon. Rüzgar ve adam. Adam ve türkü. Türkü ve gece. Gece ve hüzün. Herşey inceden inceden...

RESİM: Jean-Honore Fragonard