GÜN İÇİNDEN GEÇEN

SABAH

Elinde ekmekle bir çocuk kaldırımda dikilmiş karşı taraftaki dükkanların tabelalarını okuyor. Bağıra bağıra ve heceleye heceleye. "Ay-can züc züc ca ci yeeee" "Haa yat marrr kettt" "Çocuğun yanından geçen herkes gülümsüyor. Ben ise gülümsemekle kalmıyor sesli sesli gülüyorum. Çocukların okumayı söktükleri hallerini nasıl da sevdiğimi düşünüyorum. Yerdeki bir gazete parçası, tabelalar, arabaların arkasına yapıştırılmış slogan yazılar, artık gözlerine ne çarparsa okuyan bu çocukların herkesi böyle gülümsettiğini tahmin ediyorum. Işık kırmızıdan yeşile dönünce hareket ediyoruz. Geriye dönüp ona bakıyorum. Bağıra bağıra okumasını sürdüyor ufaklık. Sabah sabah günüme aydınlık olan bu çocuğu uzaktan uzaktan kırmızı yanaklarından öpüyorum.

ÖĞLEN

Kafeterya güneşin yüzü hürmetine her zamankinden daha kalabalık. Boş bir kaç sandalye bulup hemen oturuyoruz. Çaylar geliyor. Tam karşımdaki kıza takılıyor gözüm. Tek başına bir masada oturuyor. Güneş gözlüğünün ardından kitabını okuyor. Zarif parmaklar usulca çeviriyor sayfaları. Kalabalık yerlerdeki bu kitap kurtlarını sevdiğimi dahası onlara bir gönül yakınlığı hissettiğimi farkediyorum. Tüm bu gürültü içinde nasıl bu kadar konsantre olup okuduklarına hem şaşırıp hem de hayran oluyorum. Oysa ben kalabalıklardayken gözlerimi insanlardan alamıyorum. Bu kadar sevdiğim bu kadar kıymet verdiğim kitaplar bile ikinci plana itiliyor ben kalabalıklardayken.

Birazdan kızın yanına köylü bir kadın yaklaşıyor. O kadar yaşlı ki boyu sadece bir çocuğunki kadar. Bükülmüş belini tutarak yürüyor. Kıza yaklaşıp birşeyler söylüyor. Ne dediğini anlamıyorum ama muhtemelen bir yeri soruyor. Kız yüzünü buruşturuyor. İçimden buz gibi bir rüzgar geçiyor. O buruşturulmuş yüz, kucağında duran kitap, ince zarif parmakları tüm güzelliğini kaybediveriyor. Köylü kadın yüzünde adlandıramadığım bir ifadeyle ayrılıyor kızın yanından başka birine yaklaşıyor ve bu kez ona soruyor. Adam kadına bir yeri işaret ederek birşeyler anlatıyor. Bu sırada kız başını iki yana sallayarak kitabına geri dönüyor. Bir anda tüm o resmin bozulup başka birşeye dönüşmesine sadece bir yüz ifadesinin neden olabilmesine şaşıp kalıyorum.

AKŞAM

Bir daha asla süprizleri severim dememeye söz veriyorum. Çünkü bazı süprizler yaptığım tüm planı bir fiskeyle darmadağın ediveriyor. Bu yorgun günün akşamını biraz okumaya güzel bir filme ayırmış olan ben, bu akşamı hiç ilgim, hiç sevgim olmayan hatta hayatım boyu görmesem aklıma gelmeyecek insanların ziyaretine ayırmak zorunda kalıyorum. Ve bu ziyaretin sebebini anlamaya çalışıyorum. Bir yakınlık duygusu mu? Hayır. Dostluk? Asla. Sevgi? Mümkün değil. Ortak bir geçmiş? Elbette hayır. Olsa olsa iç sıkıntısını gidermek için akşamı bir yerlerde geçirmek bunun adı. Ve ben bu samimiyetsizliğe çok ama çok sinirleniyorum. Nazik olmak zorunda kalmaktan, tüm akşam boyu sürecek yapmacık sahte konuşmalardan ölesiye nefret ettiğimi düşünüyorum. Ve birşeylere katlanmak zorunda olmaktan da öyle... Evet, bir daha asla "ben süprizleri severim" gibi bir cümle kurmamaya söz veriyorum...

RESİM: Mark Bradford