AYLAK...

Marketin önünde elimde poşetlerle oturup kaldım. Sanki o sabah güneşi o tahta bank o an için olabileceğim en en uygun yer gibi geldi birden. Tüm hafta insanlardan, olan bitenden herşeyden ama herşeyden yorulup bitmiş gibiydim. Gibisi fazla. Bir insan sürekli sessiz ıssız dağların hayalini kurmaya başlamışsa ciddi bir sorun var demektir. Bu sorun bıkkınlık da olabilir yorgunluk da. Elbette her ikisi birden olma ihtimali vardır ki genellikle biri diğerini tetikler. Benim halim de buydu galiba.

Abuk sabuk düşüncelerle dolu başımı anlamsızca sağa sola çevirdim. Sanki insanlara bakıyormuş gibi. Oysa baktığım falan yoktu. Düşünceler yerine otursun diye başımı sallıyordum sadece. Saçmaydı ama belki işe yarardı. Yaramasa bile ne kaybederdim ki? Hiçbirşey. Ama ya işe yararsa? İşte o zaman önümdeki sokakta akıp giden bu çılgın dünyayı belki anlayabilirdim. Sanmıyordum ama denedim yine de...

Sonra onlar takıldılar gözlerime. Düşünceleri yerine oturmak gibi boş bir çabadan vazgeçtim böylece. İnsanlara baktım baktım baktım. Önce bir kadın geçti. Tombul ve çok sevimli bir kadındı. Bir bacağı diğerinden kısaydı. İçimi önü alınmaz bir keder sardı. Oysa o nasıl da güzel gülüyordu. Arabasının bagajına elindeki poşetleri yerleştirdi sonra başını gökyüzüne kaldırıp güneşe baktı. Biraz orada durduktan sonra sanırım yürümeye karar verdi ve usul usul sokağı bir aşağı bir yukarı adımladı. Ona bakmaktan alamadım kendimi. Nasıl da yaşam sevinci vardı. O yürüdükçe saçlarından savruluyordu gibiydi. Biraz sonra bir adam ve bir çocuk geldi. Çocuk kadının bacaklarına sarıldı. Adam da usulca yanağını okşadı kadının. Hep birlikte arabaya binip gittiler.

Onlardan kalan boşluğa siyah bir araba girdi sonra. Bir adam ve o adama ters ters bakan bir kadın indi arabadan. Adam elini uzattı kadın hırsla itti o eli. Adam omuz silkti. Yürüdüler. Birazdan elleri kolları poşetlerle dolu çıktılar. Kadının öfkesi belli ki bir yerlerde unutulmuş kalmıştı. Sevindim bu kez de. "Oh be" dedim "barışmışlar."

O bankın üzerinde saatlerce oturabilirdim. O güneş orada olduğu sürece böyle kafamı sallayıp durabilirdim. Ben kafamı sağa sola çevirip dururken gözüme takılan insanlara bakabilirdim. Onlara hikayeler yazıp o hikayelerle sevinebilirdim. Kitap gibi, bu sokağı soluk alamadan okuyabilirdim. Ama bu sefil omuzlar üzerinde bekleyen ve kötücül kahkahalar atarak bana soluk aldırmayacaklarını fısıldayan işler vardı. Bu aylaklık bu cumartesi sabahına her ne kadar yakışsa da benim olamayacak kadar pahalıydı. Elimdeki poşetlere tekme attım. Birşeyler hışırdadı. Umursamadım. O güzel aylaklığımı bankın üzerinde bırakıp eve yollandım. Onu orada bıraktım ki belki benim gibi yorgun ve bezgin birine on beş dakikacık hayat versin soluk aldırsın...

Eve dönünce de "Onu kim buldu orada acaba?" diye merak ettim. Sonra da işine yaramış olmasını umut ettim.

RESİM: Carl Larsson