GÖZ

O adamı severdim. "Neler yaptın?" sorusuna "yaşadım" diye cevap veren adamı. Şimdi nerelerdedir kimbilir? Neler yapıyordur? Dilerim bu soruya aynı şekilde cevap veriyordur, "yaşıyorum" diyordur.

Sonra o kadını da severdim ben. Ne de çok konuşurdu. Nereden bulurdu o enerjiyi hiç bilemezdim. "Ben bu kadar koşturmasam inan yaşayamam." derdi. Ne güzel, ne kıpır kıpırdı. Bir dakika dinlesen tüm karanlığını siler atardı. Peki ya o nerelerdedir? Yine o telaşlı adımları atıyor mudur kaldırımlarda? Yoksa artık yorulmuş mudur yaşamaktan? Bir sandalye üzerinde mi geçiriyordur güneşli öğle sonlarını? Kimbilir?

O mayıs günlerini severdim ben. O güzel insanlarla dolu hayatı, her yana yayılan bahar kokusunu, telaşsız gençlik günlerini, suyun daha berrak olduğu zamanları severdim. Ne değişti şunun şurasında? Sokak aynı sokak bahar aynı bahar. Ya insanlar? Onlar gelip geçmezler mi hep? Giderler ve yerlerini yenileri alır. Sevilenler yerlerini başka sevilenlere bırakır. Peki hepsi aynı şekilde mi sevilir? Değil.

Nasıl da kayıp gidiyor zaman? Nereye gidiyor bütün bu sevilen insanlar? Gelenlerin nesi eksik ki, akıl hep özlemek peşinde? Yok mu sanki onların sevilesi yanları? Var olmasına var da kaybede kaybede daha az sevmeyi öğreniyor insan galiba. Belki zaten sırf bu yüzden zaman böylesi zalim sanıyoruz. Oysa zalim olan o değil, biz ancak kendimize zulmediyoruz. Bile isteye acıdan kaçmak için kendimizi kör mü ediyoruz, nedir? Olmaz mı yoksa sevilesi yanları insanların? Bir zamanlar "neler yaptın?" sorusuna "yaşadım" diyen bir adamı böylesi sevmeyi becerebilmişsen sırf böyle aydınlık güldüğü için bir başkasını da sevmeyi becerebilirsin değil mi? Gözde perde var. Yoksa kör değil o göz. Sadece ışıktan korkuyor... İyi ama karanlığı güvenli sanan bir kalbin yaşadığı varsayılabilir mi?

RESİM: Alexander John White