YEMİN

Koridorun loşluğunda gözlerim uzaktan ağır aksak gelen birini seçiyor. Bastonu hafif tıkırtılar yayıyor. Yaklaştıkça, beli bükülmüş çok ama çok yaşlı bir adamla göz göze geliyoruz. Adam çekingen bir tavırla bana müdür beyin odasını soruyor. Ne zaman biri böyle çekingen bir tavırla birşey sorsa, onların bu kadar çekingen olmasına sebep olan asık suratlı çalışanlara lanetler ediyorum. Biliyorum ki; onlar, oturdukları koltuklardan güç alarak, bu insanları ezmeyi marifet bilmekte. Oysa bu marifet sahipleri bilmemekteler ki; sırf böyle davrandıkları için, bu köylü adam ve kadınların saçlarının bir teli bile etmemekteler. Ve yine bilmemekte yada bilmezden gelmekteler ki; ekmeklerinin ununu bu adamlar üretmekte.

"Karışıkmış" diyor adam, gülümsüyorum. "Karışık evet" diyorum "Gelin ben sizi götüreyim oraya kadar." Yüzü ışıldayıveriyor. "Okuması yazması olmayınca insanın kızım" diyor "böyle şaşkına döner benim gibi." Koluna giriyorum. "Biz ne güne okuduk be amca" diyorum. Gevrek gevrek gülüyor: "Çok yaşa be kızım" diyor. Müdür beyin kapısında vedalaşıyoruz.

Aklıma geçmişte edilmiş bir yemin geliyor. Aklım beni götürüp geçmiş bir zamana, taş bir binaya bırakıyor. Asık suratlılardan birinin karşısında duruyorum. Kadın yüzüme bile bakmıyor. Elimdeki evrakı sert bir hareketle çekip alıyor. Öfkemi dizginlemeye çalışıyorum. "Ben olsaydım onun yerinde..." diye başlayan cümlelere kuruyorum. Sonra "Olabilir" diyorum kendi kendime "Bir sorunu vardır belki." İşimi halledip daha fazla sinirlenmeme telaşındayım. O sırada bir kadın geliyor. Çekine çekine giriyor içeriye. Sürekli başörtüsünü düzeltiyor. Gergin olduğunu anlıyorum. Asık surat "ne vardı?" diye tersliyor kadını. Kadın kekeliyor. Sinirlerim iyice geliyor. "Ne vardı?" diye daha sert soruyor. Kadın birşeyler mırıldanıyor. Öyle kısık sesle konuşuyor ki yanında olduğum halde duyamıyorum. Asık surat daha da öfkelenip elinden kağıtları hırsla çekiyor. Kadın ağlamaklı oluyor. Artık dayanamıyorum: "Hanımefendi neye sinirlisiniz bilmiyorum ama bu kadına böyle davranmaya hakkınız yok" diyorum. Asık surat şaşırarak yüzüme bakıyor. Birazdan şaşkınlığı öfkeye dönüyor: "Sen işine bak." diyor "ne yapmışım ki?" Kadını işaret ediyorum, kadının gözlerinden incecik yaşlar süzülüyor: "işte bunu yaptınız" diyorum. Kadın ikimizin de kağıtlarını önümüze fırlatıyor. Çıkıp gidiyor odadan. Öfkeden deliye dönüyorum. Sırf o kadın böyle ağladığı için, sırf o kadıncağızın gününü böyle rezil ettiği için. Kadın omzuma dokunup: "Sağol" diyor. "Ağlama" diyorum "sana böyle davranmaya hakkı yok. Kimsenin, kimseye böyle davranmaya hakkı yok. Sana böyle davranırlarsa sakın susma." Başını sallıyor. Çıkıyorum odadan. Ve yolda yürürken yemin ediyorum bir gün bu tip bir işte çalışırsam eğer asla kimseyi bu şekilde incitip ağlatmayacağıma. Ne kadar öfkeli ve üzgün olursam olayım bunun acısını kimseden ama kimseden çıkarmayacağıma yemin üzerine yemin ediyorum.

Aklım beni yeniden şimdiki zamana getiriyor. Düşünüyorum. O asık suratlı kadın öyle davranmamış olsaydı, ben o gün yolda o yemini etmemiş olsaydım yine bu şekilde kalpleri kırmadan, kimseyi incitmeden davranma yolunu seçer miydim acaba? Yoksa zaman zaman kendi öfkeme kurban eder miydim insanları? Bilemiyorum.

RESİM:Arthur Reginald Smith