DENGE-SİZ

Pek çok cümle kurabilirdim dün sabah. Şunun gibi: Hani herşey birleştirdiğin baş ve işaret parmaklarının bir hareketine bağlıymış gibi, sanki işaret parmağın baş parmağından kurtulup öne doğru hareket ettiğinde varolanı patlatıverecekmiş gibi. Ya da şu tür bir cümle: Dünya şu an patlasa o patlamaya ne hayret edecek halim var ne de üzülecek. Ama emin olun yine de anlatamazdım. O yüzden sadece şöyle dedim: "Hey, bugün kimse bana ilişmesin." İlişmediler de. Ben de böylece ne birini incittim ne de kendimi. Gün bitmesine bitti ya, nasıl bitirdiğimi bir ben bir de Allah bilir.

Bu sabah da pek çok cümle kurabilirdim. Şunun gibi: Kaybettiğin çok ama çok değerli birşeyi, uzun zaman bulamayacağını düşünürken o sabah uyandığında başucunda bulmak gibi. Ya da şu tür bir cümle: Gökgürültülü bir gecede uyuyakalmışken güneşli bir sabaha uyanmak gibi, umutsuzca perdeyi çekip gökyüzünün maviliğine bir kez daha şaşırmak gibi. Ama anlatmama gerek kalmadı. Çünkü şakıyor gibi çıkan sesimden, yüzümdeki aydınlıktan, kıpır kıpır bir o yana bir bu yana hareket etmemden herşey açık ve net ortadaydı.

Dünün acısının açıklanmaya kelimeler yetmezken bugünün neşesini açıklamak için kelimelere gerek duyulmaması ne tuhaf diye düşündüm. Hemen ardından da, "ben olsaydım, yani kendime dışardan bakan biri olsaydım, dün ve bugünü kıyaslayıp ne derdim acaba?" diye düşündüm. "Dengesiz" diyebilirdim. Evet, bir başkası benim dünümü ve bugünümü tıpkı benim gibi yaşamış olsa ben de tüm bu olup bitene dışardan bakıyor olsam bunu diyebilirdim. "İki uç arasında böyle gidip gelinemez." diye de kesin bir dille noktalardım sözlerimi.

Ama şimdi biliyorum ki insan iki uç arasında değil birer gün, birer saat arayla bile gidip gelebilir. Şöyle ki; eğer boynunuz sizi çıldırtacak bir şekilde ağrıyorsa, o ağrı boynunuzdan şakaklarınıza doğru arsızca yayılıp görmenizi bulandırıyor, başınızı duvarlara vurma isteği yaratıyorsa ve bu ağrı sırf o rüzgarlı sokakta on beş dakika kaldığınız için olmuşsa, bütün bunlar yüzünden günü zor geçirmişseniz, akşam eve gelir gelmez, merhemler, sıcak su torbalarından oluşan bir dizi tedaviye girişip uzun uzun uyumuşsanız ve bütün bunlar sonucunda sabaha bir bebek gibi uyanmışsanız o iki uç arasında seyretmenizden daha doğal ne olabilir ki? Bir günü dayanılmaz acı ile ertesi günü ise acının zerresi bile olmadan "vay be dün nasıl da canım yanıyordu, Bugün yeni doğmuş gibiyim" diyerek geçirirseniz pekala bütün bu sebeplerinizi bilmeyen birine dışardan dengesiz görünebilirsiniz. Ne de olsa herşeyin bir sebebi vardır. Ve yine ne de olsa herkes zaman zaman dengesini yitirir.

Özetle, insanoğlu için kullanılacak en aptalca hakaret sözcüğü "dengesiz"dir. Çünkü bu kadar pamuk ipliğine bağlı bir hayatta herkes her an dengesini yitirebilir ve herkes her an yitirdiği o dengeyi yeniden bulabilir.

RESİM: Sir Lawrence Alma-Tadema