CUMA MEKTUPLARI

Günler öyle hızlı geçip gidiyor ki son zamanlarda, sanki uzun, ağaçlı bir yolda çok ama çok hızlı giden bir arabanın içindeymişim de etraftaki hiç birşeyi göremiyormuşum gibi hissediyorum. Ve Sevgili Dostum, usul usul giden bir trenin içinde yol alır gibi geçen zamanları özlüyorum.

İnsan böyle zamanlarda kontrolü elinde olmayan o arabanın içinde yol almaktan bitap düşüyor. Hızdan, etrafını görememekten, geçip giden ama ne olduğunu anlamadığı hayattan yorgun düşüyor. Yollardan hayat akıyor ve hayat hızla kapanıp açılan göz kapaklarımızın hep kapalı anına denk geliyor.

Şimdi böyle zamanlardan geçiyorum Sevgili dostum ve durmayı, durabilmeyi akıl almaz bir hasretle özlüyorum. Dura dura yol almayı ağır aksak seyretmeyi... Tüm o hızın içinde savrulup dururken istiyorum ki gökten bir kocaman el uzansın, tutsun beni boynumdan, alıp dünyanın en sakin köşesine koysun, o hengameden uzaklaşayım, ona dahil olmayayım bir süre sadece uzaktan bakayım. Ve dostum yine istiyorum ki; O arabanın içinden tüm hıza rağmen atlayayım çimenlerin içine. Kalayım orada öylece. Zorunluluklardan akıp gitsin üzerimden. Ben orada öylece çimlerin üzerindeyken güneş değsin alnıma ve ay parlasın saçlarımın içinde. Gece ve gündüz kayıp gidiversin parmaklarımın arasından. Derdini tasasını hiç çekmeyeyim akıp giden zamanın. Çekmeyeyim çünkü her anını olağanüstü bir yavaşlıkta yaşayayım, tadını çıkara çıkara.

Bütün bunlar neden Sevgili Dostum? Neden hayatın bir noktasında o çılgın sürücünün arabasına binmek zorunda kalıyoruz? Neden etrafımızdan hayat akıp giderken biz tüm çabamızı o sürücüye yavaşlaması için yalvarmakla geçiriyoruz? Ve dostum neden kör oluyoruz hızdan? Yoruldum bütün bunlardan Dostum. Hızdan ve kör olmaktan yoruldum. Şimdi durayım istiyorum. O ağır aksak trenin sesini çok ama çok özlüyorum...

Fotoğraf: Engin Güneysu