CUMA MEKTUPLARI

"Ben" diyorum Sevgili Dostum "şu incecik ayın karşısında, kararmaya yüz tutmuş şu koyu mavi gök altında kalakalsam kısacık bir zaman. Kimse ilişmese bana, kimse halimi hatrımı sormasa..." Ve yine diyorum ki dostum; "bir ay, bir ben, bir gök kalsak da herşey bir anlığına silinip dağılsa... aklın bu karmaşası içinde, böylesi yorulmuşken günden, geceden, kendimden ve olup biten herşeyden, ne gece ne gündüz olduğu belirsiz bu gök altında öylece dursam, dursam, dursam..."

Diyorum ama biliyorum da şu bir kaç dakikayi bile çok göreceğini dünyanın bize. Ve insanların dostum, her yaptığımızın hesabını soracaklarını, hatta yapmadıklarımızın bile çetelesini tutacaklarını da biliyorum. Öylece dursak şu taşlı yolun ortasında mesela, kocaman kanatlar gibi açsak kollarımızı sanki göğü kucaklayacakmış gibi, yüzümüzde huzurlu bir tebessüm olsa bir de... Çok değil, bir an dursak öylece... Dünya bize ilişmeden duracak mı, işte bundan emin olamıyorum?

Ah Dostum ne çok kalabalığız kendi içimizde bile. Geçmişten gelecekten ve şimdiden ne çok ağırlık taşıyoruz şu incecik gövdemizde. Kendimizi unutup, diğerlerini sırtlanıp yola böyle devam ediyoruz ne tuhaf! Ve ne tuhaf başkalarının sorularına cevaplar vermekten yaşayamamak...

Ben eskiden, çok zaman önce yani, sanırdım ki; insanlar birbirlerine destek olmak, birbirlerinin yükünü hafifletmek için bir araya gelirler. Kim bilir belki eskiden öyleydi de. Oysa şimdi başka yaşamları kendi yaşamlarını unutmak için harcayanlar topluluğuyuz. Kimse kendi göğü altında yaşamıyor, neden? Neden herkes başkasının yıldızına, ayına ve güneşine bakıyor da kendisininkini unutuyor? Ah dostum bu yüzden mi kimse huzuru bulamıyor? Herkes kendi sorumluluğundan kaçıp bir başkasının göğü altına sığındığından mı tüm bu olup biten? Bilemiyorum.

Umurumda değil artık. Kimin bu gök altında neyi neden sorduğu umurumda değil. Ben kendi gökyüzümden gözlerimi ayırmadan, toprak üzerinde büyüyen bu dikenli otlara basmadan ve hızla değil usul usul yaşayarak, aya bakarak mesela, kayan yıldıza bakarak ve kimsenin göğünü yargılamadan duracağım. Ve dostum, dostum dediklerime açılacak bu kocaman kanatlar ve bu yüz bir tek onların uzaktaki göğüne bakıp gülümseyecek. Başkalarına değil...

İşte sırf bu yüzden senin göğüne yazıyorum bu kelimeleri... Ve o incecik ayın tatlı, ılık ışığında okuyacaksın biliyorum. Ve yine biliyorum ki Sevgili Dostum bizler aynı gök altında ,aynı aya bakıp gülümsüyor olacağız tam bu zamanda, birbirimizin kollarından çekiştirmeden, birbirimizi itip kakmadan sadece birbirimizin orada durduğunu bilerek...

Resim: Wassily Kandinsky