BİTTİĞİNDE...

Büyük ihtimalle ölürken, yani tam o anda ölmek üzere olduğumu anladığım anda, çok şaşkın olacağım. Başına gelmiş ve gelebilecek olan herşeyden bir biçimde kurtulup, dengesi kaymış hayatının sarsıntılarla dengesini bulacağı inancı ile yaşamış herkes şaşırmaz mı ölürken?

Bu hiç olmadı. Yani süreklilik duygumu hiç kaybetmedim. Bir şekilde, öyle ya da böyle sürdü hayat. Çok fazla yara bere de almadım zaten. Çünkü, bana birşey olacağına hiç inanmadım. Olsa da hepsinin üstesiden gelirdim nasılsa. İnançlarımız değil midir ruhumuzu da bedenimiz de yöneten, bize bir hayat planı çizip o çizgide gitmesini, o çizgiden saptığında itile kakıla o çizgiye gitmesini sağlayan...

Mesela kemiklerimden hiçbiri kırılmadı yükseklerden atlamama, kaç kez ağaçtan düşmeme ve dalgınlığım nedeniyle oraya buraya çarpmama rağmen. Parmaklarımdan herhangi biri de kopmadı, gözüme birşey de batmadı ya da herhangi bir hastalıkla boğuşmak zorunda kalmadım öyle kendimi herşeyden sakınan biri olmamama rağmen. Beden nasılsa ruh da ona paralel gitmez mi? Ya da tam tersi. Bu nedenle ruh da aldığı yaraların hepsini tek tek sarmayı becerebilenlerden oldu. Umursamadı bile ne kadar incnip, ne kadar kırıldığını, hayalkırıklıklarını... Çünkü, hep bir şekilde üstesinden geleceğini bildi. İşte tüm bunlar yüzünden ölürken, ki ondan kurtulmak imkansız, çok şaşkın olacağım. Çünkü, içinden kendimi çekip çıkaramayacağım tek şey bu olacak.

Sabah haberleri okurken birden bire farkettim ki dünyayı da aynı şekilde düşünüyorum ben. Herşey başına gelir ama o bunların içinden bir şekilde çıkar, kendini toplar, dengesini bulur ve dönmeye devam eder. Savaşlardan, kırımlardan, kandan, krizlerden, açlıktan, kıtlıktan, bozulan dengeden nasıl şimdiye kadar çıktıysa bütün bu felaketlerden, insanı umutsuzluğa sürükleyen bütün herşeyden de sanki yeni doğmuş gibi çıkar. Oysa bu kendini sürekli var etmekten yorgun düşmüş dünyanın da bir ömrü var, her ne kadar bunun farkında olmadan yaşamanın rahatlığına sığınsak da. Bir dayanma gücü var. Bizler onu böylesi hırpalayıp dururken, dişlerini sökerken mesela ya da karnını deşerken, onu kanla sulayıp, saçlarını keserken, göğsünü çöle çevirirken daha da kötüsü durmamacasına hayalkırıklığına uğratırken, nereye kadar dayanabilecek?

Merak ediyorum; Dünya, ömrünün sonuna geldiğinde o da benim gibi şaşıracak mı? Hani tüm bu belalardan bugüne kadar sıyrılmış olan şu koca dünya...

Resim: Richard Baxter