Tüm bunlar...

Neden böyle ki? Birşey kopuveriyor içimden günün tam ortasında. Hayat öyle akıp giderken, biri akşama pişireceği yemeği tarif ederken ve ben gülümseyerek dinlerken, biri öfkeyle bir haber okurken ve ben onun haklı öfkesini böylesi kalpten sessizce alkışlarken, bir çocuk heyecanla karşı kaldırıma fırlarken ve ben birden irkilirken, tıka basa dolmuşları izlerken, yaz havası birden bulutlanırken ve ben o bulutların önünden geçen umursamaz, kaygısız serçeleri izlerken, belli belirsiz bir şarkı kulağıma çalınırken ve içime o şarkıyla birlikte sebebini bilmediğim bir keder dolarken, çok yoğun bir günün ardından yorgun argın "ne olacak şimdi?" diye düşünürken ve kendimi hayatın içinde değil de dışında bir izleyici gibi hissederken... Birden kopuveriyor içimden birşey işte. Ne yapmalı?

O an, o kırılma kopma sesini duyduğum an, içimin tüm elektiriği kesiliyor da bunca anlam karanlıkta kalıveriyor sanki. Sahi nedir anlam? Ya da hayatı yaşanılır kılmak için uydurduğumuz tüm bu bahaneler ne diyedir, kardeşlerim? Kime iyilik edeceğiz ya da hayatın kalbini kazanacağız diye mi bunca çaba? Ah insanoğlu senin içinde iflah olmaz bir iyimser var aslında. Olmasın mı? Olsun elbet. Olsun...

Diyecekler ki: "Ah canım benim neden bunca karamsarsın?" Olur böyle bazen güzel kardeşim. Sana olmaz mı? Olur elbet. İnkar edilemez bir haldir bu. Kendini inkar etme. Olur mu? Bana ve bize değil, kendine bir iyilik yap kardeşim benim. İyilik yap ve içinde sakladığın o karamsarı inkar etmekten vazgeç. Ara sıra izin ver de gün yüzüne çıkıp nefes alsın. O nefes almazsa, her su yüzüne çıkmaya çalıştığında kafasından tutup bastırırsan boğulur gider. Ama kurtulmazsın bu biçimde ondan. Cesedi vurur kıyılarına ve asla gitmez gözlerinin önünden. Dinle sen beni, ve bırak arada bir nefes alsın. Alsın ki uzun uykulara dalsın.

Bilmez misin, insan ruhununda bir gökyüzü vardır. Ve o gökyüzünde bir açar bir kapar hava. Bazen güneş parlar gözünde bazen de bulutlanıverir için. Sen hiç sürekli bulutlu olan bir gökyüzü gördün mü? Göremezsin. En karanlık mevsimin içinde bile bir zaman bir yerden az da olsa güneş gösterir yüzünü. Şimdilik böyleyim. Biraz bulut topladı rüzgarım. Gözlerimin göğüne serdi. Bu demek değil ki; hep bulutluyum. Ve bu demek değil ki; gün yüzüne çıktı diye asla uykuya dalmaz kederim. Ben inkar edenlerden değilim.

Hiç anlaşılır değilsin güzel kardeşim. İnsan dediğin bir mutlu bir kederli, bir umutlu bir karamsar... Ve sen acımadan yapıtırıveriyorsun "karamsar" etiketini. İki tane cümlesinden onu herhangi birşey ilan edebilir misin? Edemezsin dostum. İnsanı azıcık tanıyorsan edemezsin. Ve o insana o sevgi dolu tatlı sesinle "ah tatlım neden bu kadar umutsuzsun" diyemezsin. Bırak o umutsuz halini yaşasın. Ve bırak o an ne ise o anlık o olsun. Koca bir bütün olmasın senin gözünde kara giysili.

Ah benim güzel kardeşim karanlık göğüme bakıyorsun ama görmüyorsun içten içe saklı duran gizli yıldızları. İki parça buluta aldanıyorsun da sanıyorsun. Sanmakla kalmayıp bildiğini düşünüyorsun. Yapma güzel kardeşim, umutsuzluk ve karanlık her ruhun hakkıdır. Ara sıra...

Resim: George Frederic Watts