Cuma Mektupları

Hatırlayamadığım kadar eski bir zamanda biri bana şöyle demişti: "Neye bakıyorsan, sen O'sundur." Zamanı hatırlayamama rağmen sözü kafamın içine kazımışım. Biz insanlar böyleyiz Sevgili Dostum zamanları değil sözleri ve yüzleri anımsarız. Şimdi o sözleri ve söyleyenin yüzünü düşünüyorum başımın üzerinde uçan kırlangıçlara bakarken. Sana onlardan söz etmiştim anımsıyor musun? Kırlangıçlardan yani.

Bu aralar hep onlara bakıyorum. Mavi gök altında özgürce ve kayıtsızca uçuşuyorlar. Kocaman bir topluluğun üyesi olmalarına rağmen bunca özgürlük akıl alır gibi değil. Kuralları yok. Hem neden olsun ki? Onlar tabiat ananın yasalarını yüzyıllardır çiğnemeden yaşadılar. Bu yasalara tabi olan başka yasaya ihtiyaç duyar mı? Hiç biri başka birinin canına kasdetmiyor. Bu kadar çok yuva olmasına rağmen ve o yuvaların kapıları olmamasına rağmen hiç biri bir başkasının yuvasına girmiyor. Dedim ya; tabiat ana onların kodlarına yazmış yasalarını ve onlar kendi kodlarını asla inkar etmiyorlar. Şimdi söyle bana dostum düşünen akıl sahibi insan mı üstün yoksa çoğunun " basit bir kuş işte" deyip geçiştirdiği bu kırlangıçlar mı?

Bu aralar hep onlara bakıyor ve düşünüyorum. İçimdeki gitme isteği mi yoksa kodlarıma yazılmış tabiat kanunları mı beni buna yöneltiyor bilemiyorum. Bir kırlangıça gıptayla bakıp duran şu halime gülüyorum. "Biri duysa, birine söylesem belki çıldırdığımı düşünür" diyorum. Öyle ya insan topluluğu yerine bir kuş topluluğunu övenin sıfatı başka ne olur?

Bu özgürlük duygusunu izlemeye doyamıyorum ben galiba. Onlara böyle bakıp durmam bundan. Biliyor musun bazı ruhların bedene alışamadığını kendisini bir hapishanede gibi hissettiğini düşünürüm zaman zaman. Galiba ve ne yazık ki ben de onlardan biriyim. Bir türlü bedeni olan biri olmayı kabul edemeyenlerden yani. Oysa başka yolu var mı?

Biz insanlar sürekli özgürlükten söz edip duruyoruz ama asıl tutsaklık bedenin içinde değil midir? Ruhun bedenden yoksun kaldığını düşünebiliyor musun? Özgürce dünya üzerinde uçuşup durduğunu... zaman ve hız sınırı olmadan, yorulmadan ve uykuya ihtiyaç durmadan, açlık ya da susuzluk hissi duymadan... Öylesine uçuşup durduğunu... Ölüm dediğimiz ve bunca korktuğumuz şey belki de budur. Dünya pek çok şeyin imajını tersine çevirmekte bunca başarılıyken, neden sonsuz bir özgürlük duygusunu ölüm diye adlandırıp hepimizin ödünü koparmasın ki?

İşte böyle Sevgili Dostum günleri böyle kırlangıç kanatlarına takıp sonsuzluğa gönderdim bu ara. Ve ne yazık ki peşlerinden gidemedim. Ama eğer haklıysam ölüm bir özgürlük ise zamanım geldiğinde o kanatların ucundan tutup ben de o mavilik içinde olacağım. Bilinir mi? Bilinmez elbet.

Resim: Edward Robert Hughes