Şeytan Surat ve annesi Düşükçene

Çocuğun kirpi gibi saçları var. Ve yüzünde de çocukla şeytan arası bir ifade. Otobüsün camına yapışıyorum benden uzak dursun diye. Zira pek bir "hayatla ve ona dair hiç birşeyle uğraşamaz" haldeyim. Ama nedense bu şeytan kılıklı çocukta bir mıknatıs etkisi yaratıyorum. Ya bacağıma tekme atıyor ya saçımı çekiyor ya da elimi çimdikliyor. Yüzüme zoraki yapıştırdığım bir gülümsemeyle "yapma çocuuğum, dur evladım" falan diyorum. Nitekim kodlarıma "çocuklar herşeyi yapabilirler, onlara hoşgörülü olmak gerekir" yazılmış. Eğer bu kod olmasa ben ona yapacağımı bilirdim ya neyse...

Annesi ön tarafta oturuyor. Yanındaki arkadaşı ile susmaksızın konuşuyor konuşuyor ve konuşuyor. Çocuğun nerede olduğunun ve ne yaptığının bir önemi yok onun için. Tek derdi içinde biriktirdiği şikayetleri yanındaki zavallı kulağın içine doldurmak, yanındaki şişerken kendisinin dert dolu içini boşaltmak. Akıllı kadın vesselam. Doğada hiç birşeyin yok olmadığının bilincinde. O nedenle, kendi içindekini havaya savurup başına geri yağmasını sağlamamak için başka birinin kulağından aşağıya akıtıyor. Eh artık diğer kadın da bu dolulukla yaşayamayacağına göre o da gidip bir başkasına anlatacak ve sonra adı dedikoducuya çıkacak. İnsanın kendinden söz etmesi de bir nevi dedikodu olmuyor mu acaba? Her neyse...

Şeytan surat gelip kucağıma oturuyor. Elimin parmaklarından çeşitli şekiller yapmaya uğraşıyor ki bu acaip derecede canımı yakıyor. "Çocuuuğum dur..." diye dürtüyorum ama oralı bile değil. İşaret parmağımı elimin üzerine yapıştırmaya çalışıyor. Elimi çekip onu kucağımdan indiriyorum. Öyle bir bağırmaya başlıyor ki yeniden kucağıma almak zorunda kalıyorum. Her yolu deniyorum ondan kurtulmak için ama hayır, benim ondan kurtulmak istediğimin farkında ve buna asla izin vermeyecek.

"Sana bir öykü anlatayım mı?" diyorum. "Hıııı" diyor. "Masal" diyorum bu kez. Sessizce yüzüme bakıyor. Başlıyorum uyuyan güzeli anlatmaya. İçinde uyku geçtiği için belki uyur diye umud ediyorum ama nerdeee? "Bunu anlatma" diyor. "Ne anlatayım?" diyorum. Biraz düşünüyor sonra da "sus anlatma" diyor. "O zaman sen anlat" diyorum. Bir süre yüzüme bakıyor sonra da annesinin yanına gidiyor. Annesinin eteğini çekiştiriyor. Sanırım bir masal öğrenmeye çalışıyor. Elbette annesi onu umursamıyor bile. Çocuk kadının eteğini elini çekiştirip duruyor. Şimdi anlaşıldı bana ettiği eziyetin sebebi. Onu umursamayan bir annenin yerine en azından onu başından atmaya çalışan bir yabancıyı koymaya çalışıyor. İçim acıyor çocuğa...

"Ah geldik" diye zıplıyor annesi. Yanındakine "sohbet de pek tatlıydı ama inmemiz gerekiyor. Görüşürüz hayatım" diyor. Sohbet mi? Biz buna monolog diyoruz güzel kardeşim. Çünkü karşındaki tek cümle bile söylemedi. Sen hiç susmadın ki...

Çocuğun elinden tutup iniyor Düşükçene. Çocuğu çekiştirip duruyor. Yolda yürüyorlar şimdi. Çocuk yoldan tarafta anne iç tarafta. Kadına çıkıp bağırmak istiyorum. "Kadın kadın şu çocuğu kaldırımdan tarafa alsan da sen yoldan tarafta yürüsen. Yahu onu sen doğurdun canının bir parçası nasıl onu değil de kendini sağlama alıyorsun. Hadi fırladı gitti elinden, bir arabanın altında kaldı..."

Çocuk şeytan surat olmaktan çıkıp acınası bir varlığa dönüşüyor. Belli annesi olacak Düşükçene bencilin biri. Kendisinden başka hiç birşey umurunda değil. Çocuğu bile... Çocuğa el sallıyorum bana dil çıkarıyor. Vicdan azabı çekiyorum şimdi keşke onunla ilgilenseydim diye. Deli miyim neyim?

Resim: http://www.deviantart.com/print/1411737/