Mühür

"Kaşık kadar kalmış yüzü" diyor. Haklı. Kaşık kadar kalmış.O solgun, küçük yüze bakıp duruyoruz. Konuşmadan, öylece bakıyoruz.Ve mühür... Tam yüzünün ortasında belirmeye başlamış. "Görüyor musun?" diyorum. "Neyi?" diyor. Susuyorum.

Belli, göğsünün tam ortasında bir deprem olmuş. Ve beklenmedik bir zamanda, uyurken belki, belki de hayatın o tatlı hamağında uyuyakalmak üzereyken vurmuş o deprem onu. Ve çok hasar vermiş ama iyi olacak. İnsanın içinde deprem olunca yüzünün tam ortasına bir mühür vuruluyor sanki. Hayatın bir diliminde beklenmedik bir acı ile tanışanların aniden yüzünün ortasında beliriveriyor.Kimi o mührü ömür boyu taşıyor kimi ise derisini kazıyarak çıkarıyor o mührü yüzünden.

Evet, kaşık kadar kalmış yüzü. Ama düzelecek. Mühür ona sakin, sıcak bir gülümseme armağan edecek bir zaman sonra. Yüzü toparlanacak, oturacak kaşı, gözü, dudakları yerine ve bir daha hiç birşeye ama hiç birşeye şaşırmayacak. İnsanlara güvenecek ama her ihtimali de göze alacak. Sırtını dönmeyecek onlara. Ve bu yüzden bir daha sırtından bıçaklanmayacak. Onları sevmekten de vazgeçmeyecek. Hatta eskisinden de daha çok sevecek. Çünkü, artık insanları iyiler ve kötüler diye iki guruba ayırmıyor olacak. İnsanın içinde kötünün de iyinin de mevcut olduğunu ve ne zaman hangisinin yüzeye çıkacağını o insanın kendisinin bile kestiremediğini bilecek. Bu yüzden daha bir sevecek insanları. Çünkü, artık onların doğasını az çok bilecek. Hayata da bir başka bakacak artık. Mutluluk umuduyla kendini kandırıp durmayacak. Hayatın mutluluk ve acının toplamı değil pek çok duygunun içiçe geçmiş hali olduğunu anlayacak. Kabul edecek onu kendi doğası içinde ama mücadele etmekten de vazgeçmeyecek. Geceleri biraz ağlayacak belki ilk zamanlar. Yıldızlara bakacak ve yine ağlayacak. Yatağına saklanacak uzunca bir süre. Tavanın köşelerine bakacak ve düşünecek. Düşünecek ve düşündükçe yine ağlayacak. Ağladıkça da anlayacak. Önce başkalarına kızacak. Öyle çok kızacak ki zaman zaman sesli düşündüğünün farkına varmayacak. Sonra sessizlik başlayacak. Ve o sessizliğin içinde bugüne kadar yapmadığı birşeyi yapacak kendisiyle yüzleşecek. Ve yatağında saklandığı süre boyunca ait olmadığını hissedecek. Dünyanın toprağında bir yama sanacak kendini. Ama o yama sandığının aslında değerli bir parça olduğunu sonra sonra öğrenecek. Ve bir olacak toprakla. Bir olacak ve bir daha ait olmak üzerine düşünmeyecek bile.

Zaman böyle geçecek. Ve o farkına varmadan değişecek başka biri olacak. Sonra yeniden gün ışığına çıkacak, inzivasını bozacak. Yatağını artık saklanmak için değil uyumak için kullanacak. Pek çok şeyi anlamış olacak. İçindeki depremden arda kalanları toparlamış ve yerine yenilerini yapmak için hazır olmuş olacak. Yeniden başlayacak. Ama bu kez çok çok sağlam basacak. Bu kez bilerek çıkmış olacak yola. Korkmayacak.

"Sahi" diyorum "kaşık kadar kalmış yüzü. Ama düzelecek... Daha iyi olacak."

Resim: Modigliani