DİNLE BENİ ÇEKİRGE

Kafamın içinde uzun beyaz bir sakalı olan, çekik gözlü ve siz deyin 115 ben diyeyim 145 yaşında, bilge mi bilge, dövüş sanatlarında usta, ama bu ustalıktan daha ziyade yapraklardan, dağdan bayırdan, sudan, kedi ve koyunlardan akla gelebilecek herbirşeyden herhangi bir insan evladını sersemletecek bir felsefe çıkarmayı başarabilen bir adam yaşıyor. Elbette bu adam sadece doğaya dahil olan şeylerden değil cola kutusu, sigara izmariti, suyun içinde yüzen pembe mavi sebze poşetlerinden de hayat dersleri üretebiliyor (Bu iyi mi kötü mü bilemiyorum çünkü sürekli konuşuyor.)

Nereden nasıl birden peyda oldu bilmem ama uzun zamandır onun bitmek tükenmek bilmez konuşmalarını dinlemek zorunda kalıyorum. Ne zaman birine kızmak istesem sıska titrek parmağını bana sallayıp "şşşt çekirge, insanları olduğu gibi kabul etmelisin. Şimdi biraz sakinleş ve kendini onun yerine koymaya çalış. O zaman anlayacaksın onun davranış sebebini."diyor. Ağız tadıyla öfkeden delirmeme izin vermediği gibi yüzündeki o sakin huzurlu gülümsemeyle beni iyice çileden çıkarıyor. "Birini yargılamadan önce onun makosenlerini mi giyeyim" diyorum sırıtarak. O ise hiç istifini bozmadan "Evet aydan atlayan kedi" diyor "Bu söz senin gibi bir kızılderili ismine sahip olan biri için hayat felsefesi olmalı." Tanrım Tanrım Tanrım... Ben bilge olmak istemiyorum. "Ben bazen öfkeden deli olmak, ağzından çıkanı kulağı duymayanlardan olmak ve her insan evladı gibi hata yapıp bunlardan pişmak olmak istiyorum." diyorum ama karşımda yine o huzurlu sakin gülümseme ile "öğreneceksin evlat öğreneceksin" diyor.

Neymiş ben de onun gibi yapacakmışım herşeyden ders alacakmışım, insanlara bakıp hayatın akışına bakıp "dünya nereyeee?" diyecekmişim. Olgunlaşacakmışım velhasılı kelam. İnsan olarak doğulmazmış aslında. Yaşadıkça insan olmayı öğrenirmişiz. Bunu asla unutmamalıymışım. Bu ve buna benzer cümlelerle dolu uzun konuşmalar yapıyor ve mübarek adam asla susmuyor. "Hocam biraz dinlensem ben" dediğimde ise benim nankör olduğumu, nankör olmasaydım bu konuşmaları benim için yaptığını anlayacağımı ve en azından biraz ders alacağımı ve böyle utanmazca konuşup durmayacağımı da ilave ediyor. Ve tanrı aşkına yine o huzurlu gülümsemeyi yapıştırıyor dudaklarına.

Ne yani sevgi kelebeği mi olayım? "Olgunum ben" diye ortaya çıkıp hiç kimseye kızmayayım mı? Kabul mü edeyim herşeyi? Mesela biri göz göre göre hata yapıyorsa durdurmak için en ufak birşey yapmayayım mı? Onu öyle kabul edeceğiz ya. (Sus ve gülümse çekirge.) Olan bitenlere ben de o huzurlu gülümsemeyle bakıp "dünya böyle kuzum herkesi sevmeli herkese saygı duymalıyız" mı diyeyim? Hiç kusura bakma hocam. Söylediklerinin pek çoğunu kabul etmekle birlikte bazı durumlara ve bazı insanlara karşı senin şu savunma taktiklerini öğrenmeyi tercih edeyim ben. Sakın bana "şiddet kötüdür" deme şiddeti savunduğum yok. Asla. Savunduğum şu sadece; bazen öfke birşeyleri değiştirmek için gereklidir. Çünkü olumlu öfke motivasyon sağlar, tetikler seni. Ve hocam öfke bazen doğruyu bulmanın en iyi yoludur. İnsan elbet iyi yürekli olmalı, kendini bazı sivri yanlarından arındırmalı ama saf iyilik de bir noktada pasifliktir be hocam. Ve bizler, insanlar yani içimizdeki iyinin ve kötünün dengesiyle ayakta duruyoruz.Değil mi?

Sen şimdi bana huzurlu gülümsemeyi öğretme. Sen bana içimdeki iyi ve kötünün ne zaman ortaya çıkması gerektiğini söyle. Sürekli sevgi sevgi sevgi diyenlerden bir haline getirme beni çünkü bunu pek samimi bulmam ben. O adamı anımsatmak isterim sana. Donnie Darko adlı filmdeki o adamı. Sürekli insanlara korkularını yenmekten söz edip sevgiden saygıdan bahsedip duran o adamı. Hani evinin bir odasında çocuklara dair iğrenç pek çok fotoğraf ve film bulunmuştu. Saf iyilik gibi görünenin altından birşey çıkar diye korkarım ben hocam bu yüzden beni onlardan biri haline getirmeye çalışma. Ben neysem o olayım. Değişeyim elbet sivri yanlarımdan kurtulayım ama tek birşeyden oluşmayayım olur mu? Çünkü ben insanım bir melek değil.

Huzurlu gülümseme yerini düşünceli bir gülümsemeye mi bıraktı ne? Sakalını usul usul yukarıdan aşağıya doğru sıvazlıyor. Düşünüyor. "Kendi yolunu çizmelisin çekirge. Ve sen eline kalemi almışsın bile." Ve ekliyor: "Ne zaman yardımıma ihtiyacın olursa burada olacağım." Ve uzuuun bir meditasyona dalıyor. Kafamın içindeki ses susuyor, onun meditasyonu beni de sakinleştirip, durultuyor.