CUMA MEKTUPLARI

Ah ne çok kırılır bazılarının kalbi ne çok... Ve ne çok taşar hüzün o insanların gözlerinden, ellerinden ve dudaklarından... İşte ben, Sevgili Dostum, o adam ve kadınları gördüğümde havada uçusan hüzünlerini alıp göğsüme bastırırım da insan oluşumu bir daha ama bir daha minnetle anımsarım...

Böyle bir adamla kesişti yolumuz bugünlerde. Kalbinin kırık parçalarını ürkmüş parmaklarıyla toplamaya çalışıyordu. Tek kelime etmedi. Ama O sessiz sözcüklerle konuşmayı becerebilenlerdendi. Ben ise o dili anlayabilenlerden. Çekinmeden ve sessiz bir çığlıkla saldı kelimelerini havaya. Çünkü bilmiyordu onu duyabildiğimi. Siyah kelebekleri kondu saçlarıma. Usulca ve incitmeden her birinin kanadındaki harfleri birleştirdim ve acısını kelebek kanadından okudum. O ise bunu asla bilmedi.

Ah benim Sevgili Dostum, konuşur konuşur ve konuşuruz da insanların bizi anlamadığını farkettiğimizde sessizliği bir yorgan gibi örteriz üzerimize. O karanlık dehlizlerde bazılarının ancak sessizliğin dilini anlayabildiğini bilmeyiz bile. Ah insan ne çok yanılır be Dostum. Hatta bazen öyle yanılır ki yanından geçip gideni yabancısı sanır.

O sokaktan geçen insanlara bakarken şöyle düşündüm: "Ah bilebilseydik kendi ruh arkadaşlarımızı. Ah insan böyle yalancı böyle oyuncu olmasaydı da boyamasaydı ruhunu bu palyaço renklerine. Birbirini aldatırken farkında olsaydı asıl kendini aldattığının. Ve Dostum, hayat biraz daha keskin gözler verseydi bizlere de böyle kırık dökük parçalarımızı geçtiğimiz yollarda bırakmasaydık."

Sonra vazgeçtim tüm bu düşündüğüm şeylerden. "Eğer bunca kırılıp bunca parçalanmasaydı insan ve o kırık dökük parçalarını kağıt üzerindeki o tozlu yollara bırakmasaydı şiirler ve şarkılar olur muydu hiç?" dedim Ve bizler her duyuşta o şiirin kelimelerini, tek tek alıp parmak uçlarımıza, böyle incitmekten korkarak öpemezdik ve o şarkıları kedi yavruları gibi sarıp sarmalamazdık böyle kalbimizin içinde.

Ve yine o sokağa bakarken sevgili dostum, görünmez bir kadeh aldım elime tüm o kırık kalpli insan evlatlarının şerefine içtim. Şarkılara ve şiirlere de öyle... Ve kendi kabuğunda gizli, kederli bakışlı tüm şairlere...

Resim: John William Waterhouse