Cuma Mektupları V

Günleri çokca susarak geçirdim bu ara Sevgili Dostum. Kızdılar ve küstüler bana. Hayatın içinde öylece tek başına durmaktan başka bir isteğim yoktu oysa. Tüm dünya öylece akıp giderken ve zaman ileri doğru sanılırken ben orada zamandan ve hayattan uzak, öylece durayım istedim. Fazla mıydı bu sence? Çok mu şey istiyordum? Bunu kimseye anlatamadım. Biliyordum, anlamazlardı. Ve yine biliyordum, anlatamazdım. Bu yüzden kendimin bile inanmadığı sudan bahanelere sığındım. O bahanelerden utanmıyorum. Bir gün beni anlayacaklarını umuyorum sadece. Bütün kalbimle...

Böyle olur bazen Sevgili Dostum. İnsan hayattan kaçar kaçar ve sonunda bir çürümüş ağaç gövdesi bulur içine sığınır. Ve ne tuhaftır ölmüş bir ağacın gövdesi, seni yeniden doğurur. Hani insanlar hep ikinci bir şanstan söz ederler de o cümlenin başına "keşke" koyarlar. O keşkeler, ağaç gövdelerinden haberdar olmayanlarındır aslında. Peki ya sen Sevgili Dostum? Ölmüş bir ağacın gövdesinden haberdar mısın?

Ağaçları severdim önceleri. Şimdi onların ölü gövdelerini tanır oldum. Dokunduğum vakit, bu sessizlik içinde bir ağaç kabuğuna, gizlice fısıldadı bana. Dedi ki; "Sen yeniden doğasın diye tüm bunlar." Ve onlar sevgili dostum biz yeniden doğalım diye ölüyorlardı. Kendi içlerini kazıyorlardı Sevgili Dostum kendi içlerini... İçlerini bir damla gözyaşı dökmeden kazıyorlardı. Kaçan biri, kaçacak yeri kalmayan biri gelip sığınsın diye. Ve ben kendi ağacımı buldum.

Çok büyük kalabalıklardan geçtim ormanı bulmadan önce. Gürültülerin içinden. Aklımın içine binlerce ne olduğunu bilmediğim şey doldu. Ah insanlar caanım insanlar... O gürültülerin içinden yüzlerinde tebessümle geçenler. Duymayan ve görmeyenler... Gün boyu gülümseyip geceleri yataklarında ağlayan canıım insanlar... Bir gün kendi ağacınızı bulabilecek misiniz acaba?

Dedim ya; büyük kalabalıklardan geçtim. Ormanlar hep kentlerin dışında dostum. Ama onlara ulaşabilmek için koca kalabalıkların ortasından geçmelisin. Kalabalıkları anlamalı ve ormanı aramalısın. Sahi kalabalıklardan geçmeyen biri ormana ihtiyaç duyar mı? Ben de geçtim o kalabalıkları, sesleri, sözleri ve tüm çılgınlıkları... Birer birer anlayarak, önceleri kızarak ve sonra gülümseyerek... Hepsinin arasından geçip geldim bu ormana.

Ağaç oradaydı Sevgili Dostum. Ben kalabalıklarda yürürken ve henüz bilmezken onu aradığımı, o yavaş yavaş ölüyordu. Bir kabuk kalıyordu geriye. Bir insan, kendini bulmak için sığınsın diye... Ve o ağaç yeşil yapraklardan, gövdedeki sudan arınıyor bundan hiç gocunmuyordu.

Sığındım ona. Sessizce içinde durdum. Geceleri gökteki yıldızlara baktım, yağmur yağdı yıkandım. Ve orada kalmaktan hiç ama hiç pişman olmadım. Ve şimdi yeniden dönerken ben, o çılgın kalabalık içindeki seslerden ve sözlerden nasıl arınacağımı öğrenmişken, yolumu biliyorken ve aklımın fazlalıklarını güneşte eritmişken saygıyla eğildim o ağacın önünde. Ve bildim ki Sevgili Dostum o ağaç yeniden hayat bulmak isteyene, bir şansım daha olsun diyene bir anne karnı... Toprağından ve kökünden, kabuğundan ve damarından şefkat taşan bir anne karnı...

Eğer günün birinde çıldırmış kalabalıktan kaçacak olursan gecenin içine usulca fısılda. Ağaç sana söyleyecek onu nasıl bulacağını. Endişelenme, mutlaka söyleyecek. Hem bana söz verdi yolunu kaybetmişlerle konuşurmuş o... Sakın endişelenme...Olur mu?

Resim: http://www.deviantart.com/print/16116/