sana ve yeni hayatına...

İnsan özlemini içtiği çayla, sigarayla bastırmaya çalışıyor. Özlem tıpkı gövdemizin içinde kaynayan sıcak yakıcı bir sıvıymış gibi orada öylece dururken, çıkmasın dışarıya diye bunca çay sigara içmem. Bana kızıyorsun biliyorum. Parmaklarımın arasında duran sigaraya bakarken "içme kuzum, canım yavrum"diyorsun duyuyorum. Sus ne olur, sen kulaklarımda uğuldadıkça ben ağlamaklı oluyorum.

Ben her gün sana benzeyen adamlar görüyorum. Biri senin gömleğinden giymiş oluyor, biri tıpkı senin gibi konuşuyor bir başkası senin gibi gözlerini kısarak şakacı bir ifade takınıyor. Ve ben onlara bakarken her gün kaynayan kazanlara giriyorum. Sesin her gün her gece kulaklarıma doluyor, "kızııııım" diye çağırdığını sanıyorum bazen cevap veriyorum.

Ben seni özlemekten bitap düşüyorum, bilmiyorsun. Orada yeni bir hayatın başlangıcında duruyor olduğunu hayal edip teselli etmeye çalışsam da kendimi yine de özlemekten çıldıran ilk insan ben olurum diye korkuyorum. Ben artık içimde bir yara ile yaşıyorum. Senin eşyalarına dokundukça kanayan, seni düşündükçe kanayan, sesin kulaklarıma doldukça kanayan bir yara ile... Ve beni nasıl bırakıp gittin anlayamıyorum. Bu fikre bir türlü alışamıyorum.

Şimdi yeni bir yıla girerken dünya, senin yeni dünyanda bir bebek olduğunu sanıyorum. Tüm bu hayatın keşmekeşinden kurtulduğun için senin adına mutlu oluyorum. Bütün bunları düşünürken arkama yaslanıyorum ve artık yaslanacağım en büyük, en yumuşak, en sıcak arka-taş'ımın yerinde olmadığını korkunç bir acıyla farkediyorum. Ve sana deli gibi kızıyorum. Keşke sadece babam olsaydın keşke en iyi arkadaşım olmasaydın diyorum. Benden hem babamı hem de arkadaşımı almasaydın diyorum. Ben senin yokluğuna bir türlü alışamıyorum. Orada mutlu bir hayata başlamış ol diliyorum. Ve yeni yılını değil yeni hayatını seni kalbinden öpe öpe kutluyorum.

Resim: Caspar David Friedrich