Hep burada...

Gün içinde ben hep seninle konuşuyorum, duymuyorsun. Sana komik öyküler anlatıyorum mesela. Ben gülünce sen de gülüyorsun. O öykünün benzeri pek çok öykü anlatıyorsun sen de, benimle dünyanın trajik değil komik tarafına bakıyorsun. Öfkelendiğimde edemediğim küfürleri sen hiç sakınmadan ediyorsun. Göğsümün içinden çekip alıyorsun o alevli öfkeyi sonra. Ben sakinleşiyorum, sen üzerimdeki yatıştırıcı etkinin farkında bile olmuyorsun. Sanki hep böyleymiş gibi, sanki sen bilmediğim bir dünya ile aramda köprüymüşsün gibi hem mucizevi hem de bir o kadar gerçek oluyorsun.

Bana bir şairin ruhunu giydiriyorsun, farkında bile olmuyorsun. Sabahın ilk saatlerinde yıldızlı bir gök altında yürüdüğümü sanıyorum ben bu yüzden. Ve yine bu yüzden herkesin yüzünde açan nergisler görüyorum. Geçtiğim yollar üzerine gökkuşağından köprüler kuruluyor. Ben o köprülerin renklerine bulanıyorum, yine bu yüzden.

Sen baktığım her yerde var oluyorsun, ah bilmiyorsun. Şu karşı masada oturan adamın gülüşüne gelip yerleşiyorsun mesela. O her gülümsediğinde binlerce beyaz kuş olup başımın etrafında uçuşuyorsun. Bahçedeki çimlerin üzerinde esen rüzgar oluyorsun sonra. Sen o çimlerin üzerinde dolandıkça ben ellerini görüyorum. Nasırlarını saklıyorsun "utanma" diyorum "bu utanılacak birşey değil." Gülümsüyorsun. Ellerinden gelen toprak kokusunu sevdiğimi hiç ama hiç bilmiyorsun.

Ah sen ne çok insanın yüzünde yansıyorsun, bilmiyorsun. Bin parçaya bölünmüş de yeryüzüne dağılmış gibi, aldığım her nefeste bir parçanı ciğerlerime çekiyormuş gibi, biraz daha baksam utanmadan hıçkıra hıçkıra ağlayacakmış gibi oluyorum. Biliyor musun?

Resim: İlya Repin