iç dökümü

Bak şimdi, sen orada öylece dururken, yüzünü buruştururken hayata, ben burada kendini adam sananlara küfrü basıyorum senin dilinden. İstiyorum ki gel yan yana duralım da öyle kızalım bütün bunlara. Bıkıyorum usanıyorum ben laf anlatmaktan, öfkelenmekten yoruluyorum.

Sabahları iç çeke çeke uyanıyorum bir de. İnsan böyle uyanır mı diyorum. Sanki biri rüyamda efkarlı şarkılar söylemiş gibi, sanki tüm gece başka bir hayatın içinde dertlerle boğuşmuş gibi... Uyanır mı insan böyle? Ben artık güzel rüyalar görmek istiyorum. Tüm o rüyalarla yaşanmamış bir hayatın intikamını almak istiyorum belki, olamaz mı? Sen rüyalarımın izleyicisi ol istiyorum. Gülümseyerek bak tüm bu gelip geçen saniyelik rüyalara istiyorum. Kal orada hiç gitme istiyorum.

Ah benim canım ben şu hayatımı ters yüz etmek istiyor bundan bir o kadar da korkuyorum. Hep o lafı anımsıyorum; "nereden biliyorsun hayatının tersinin yüzünden iyi olmadığını" diyorum. Onun gitmeden önceki son sözlerini anımsıyorum, herşeyin güzel olacağına inandığı o sözleri. Bir tek o sözlerle teselli buluyorum.

Kelimelerden kafesler yapıyorum kendime bir de. Ancak o kafesin içine girip soluk alabiliyorum. Derin derin soluyorum kendimi, ben bir tek orada kendimin farkında olabiliyorum. Zamandan ve dertlerinden, insanlardan ve dillerinden ancak burada kurtulabiliyorum. Yaşlanıyorum diyorum. Bu kadar bıkmanın, usanmanın, yorgunluğun ve üşenmenin başka türlü bir açıklamasını bulamıyorum.

Ben bu sabah ne yapacağımı bilmiyorum. Öyle dirseklerimi masaya dayamış oturuyorum. Kendime teselliler arıyor bulamıyorum. Bomboş gözlerle bomboş bir hayatın içine sitemle bakıyorum. Ben bugün ben değilim diyorum, eğer bu ben olsaydım bir kezcik olsun gülümserdim diyorum. Durup durup iç çekiyorum. Durup durup iç...

Resim: Frederick Leighton