Puzzle Aşkına

Kardeşim ve ben çocukken annem bize bir puzzle almıştı. Türkiye haritası. Haritada şehirler renk renkti. Her bir şehrin üzerinde orada yetişen tarım ürünleri vardı. Bir de çıkarılan madenler. O puzzle'ı kaç kez bozup yaptık hatırlamıyorum. Tek hatırladığım aynı puzzle'ı defalarca yapmamıza rağmen çok eğlendiğimiz ve nerede ne yetişiyor, hangi maden nerede çıkıyor o puzzle sayesinde öğrendiğimiz.

Yıllar sonra yeniden aklıma düştü puzzle yapmak. Siz deyin çocukluğun o keyfini yeniden yaşamak istedim ben diyeyim aklımı bir yerde odaklamak ve hiçbir şey düşünmemek istedim. Sonuçta her ikisi de bir puzzle sayesinde gerçek oldu. Keyif miydi? Evet. Puzzle'ı yapmak annemi çıldırttı mı? Yine evet. Puzzle'ın başına oturup da kalkamayanların sayısı çok muydu? Yine yeni yeniden evet.

Geçen cuma akşamı koca kutuyu açtık annemle birlikte. Annemin ilk tepkisi "bu biter mi kızım?" oldu. "Başlamak bitirmenin yarısıdır önce renkleri ayırmaya ne dersin?" dedim. Renkleri ayırmak bile saatler sürdü zira 1500 parçalık bir puzzle bunca karışık bir resmin parçası olunca aksi zaten düşünülemezdi. O gün akşam saat gece yarısını bulana kadar ve bizim beynimiz bulanana kadar didindik durduk. Salonun hali görülmeye değerdi. Tabakların içinde puzzle parçaları, yemek masasının üzerinde kocaman bir örtü ve ne idüğü belirsiz birleştirmeler, kenarlardan oluşmuş yarım yamalak bir resim. Daha ilk günden annem "burası böyle hep dağınık mı olacak?" dedi ki dağınıklık onu çıldırtmak için tek yeter sebeptir.

Puzzle'ı bitirmek tam 9 gün sürdü. Sabah kalkar kalkmaz başına geçmeler mi dersin, günlerce aranmış bir parçanın saçma sapan bir yere oturmasına şaşmak mı dersin, zaman zaman yerleştiremediğin parçalara deli gibi öfkelenmek mi dersin hepsi bir bir oldu.

Sonuçta bitti, yapıştırıldı ve yukarıdaki şahane resim ortaya çıktı. Annem bir daha puzzle alırsam beni evden atmakla tehdit etti, ben ona puzzle'ın ne kadar eğlenceli olduğunu anlatmaya çalıştım, annem beni bu kez yeni alacağım puzzle'ı çöpe atmakla tehdit etti, ben ona boşuna tehdit etmemesini onun da benim kadar puzzle'dan keyif aldığını ve bunu inkar etmekle bir yere varamayacağını söyledim, annem inkar etmeye devam etti ve puzzle yüzünden ne kitabını okuyabildiğini ne de başka bir işle uğraşabildiğini, buna çok sinirlendiğini söyledi ben de onun yönteminin yanlış olduğunu, bitsin bitsin diye tüm zamanını buna harcamamasını, inşallah bir daha ki puzzle da bu yöntemi uygulayacağını söyledim, annem çenemi kapamamı ve sakın inat etmememi beni tanıdığını sırf inat için bile gidip puzzle alacağımı, bunu yaparsam o puzzle'ı odama götürmemi ve o soğuk odada yapmanın bana iyi bir ceza olacağından emin olduğunu söyledi, ben de o soğuk odada kendisinin de bana eşlik edeceğinden adım gibi emin olduğumu, gelip inat etmemesini, zorluk çıkarmamasını şu keyfi birlikte yaşamayı önerdim, nuh dedi peygamber demedi. Sonuçta kimse galip gelemedi.

Sanırım yeni bir puzzle alacağım. Bunu sırf annemin o puzzle'a dayanamayıp başına oturduğunu görmek için bile olsa yapacağım. Çok mu fenayım ne?

Resim: Jean Leon Gerome