Kederkovan

Sevgili H.

Sen benim bugün tüm karanlığımı çekip aldın üzerimden. Dirseklerimi masaya dayamış otururken, derin derin iç çekerken elini omzuma koydun ve bir insan elinin, senin eline dokunduğunda ruhundaki tüm o kederi sanki kara bir tahtayı silen keçe bir silgi gibi kolayca silebileceğini gösterdin.

Sen geldiğinde ben ağlamak üzereydim bilmiyorsun. Sana gülümserken nasıl zorlanıyordum bunu da bilmiyorsun. Bir denge kurmaya çalışıyor beceremiyordum. Anlatamıyordum da derdimi. Seninle öyle karşılıklı oturduk. Sessizce. Konuşmadan anlatabiliyor, biri konuşmazken onu dinlemeyi becerebiliyorduk çünkü seninle. Sırf bunu becerebildiğimiz için bile bu kadar yakın olabilirdik aslında. Ama çok daha fazlası vardı. Hem de çok daha fazlası...

İnsanlar geldiler. Konuştular, dinledik hatta güldük bile onlarla. Onlar, ya ben iyi saklanmayı becerebildiğim için ya da gözlerimin içine bakmayı beceremediklerinden, günü her zamanki gibi geçirdiğimi sandılar. Sonra gittiler. Saklanmadım daha fazla. Çünkü senden saklanmak istemedim. İçim neyse dışım da o olsun istedim. Yüzüm karardıkça karardı. "Kaçıp gitmek istiyorum" dedim. "Hayatın şu saçma düzeninden kaçmak..." Gidiyoruz dedin. Tek söz etmedim. Akıntıya kapılmış yaprakları bilirsin değil mi, teslim olmanın huzurunu taşırlar. İşte ben de senin peşinden bir yaprak oldum. Tüm akşam sokaklarda, yeniyetmeler gibi dolaştık. "İyi geldi mi?"dedin. Gelmez mi hiç?

Sana bakarken var olduğun için teşekkür ettim. İnsanların dostluk kelimesini ne çok kullandıklarını ama asıl anlamını çoğunun bilmediğini düşündüm. Ve "ben biliyorum" dedim. "Çünkü kendi gözlerimle gördüm."

Resim: Edward Hopper