Sen ve ben...

Sen ve ben sözcüklerden besleniyoruz. Bazen kederli sözcüklerden, bazen de kırık olanlardan... Bu yüzden ikimiz aynı anda gülerken, senin kahkahan benim kulağımda, benim kahkaham senin kulağında aynı anda çınlarken, birden o kırılıveren billur kürenin sesini duymamız. Sanki gülmek çok ender yaptığımız birşeymiş gibi, sanki güler gülmez pişmanlık duymamız gereken birşey yapmışız gibi öyle bir kaç saniye susmalarımız hep bu yüzden. 

Bunların sen de benim kadar farkındasın. Öyle misin emin değilim aslında. Ama şunu bilmediğinden eminim Bayım; ben senin o kırık sözcüklerini, kederin kremasına bulanmış kahkahalarını pek çok ama pek çok seviyorum. Sesinin o tok tınısında saklanan küçük çocuğun kocaman kederli gözlerine bakmaktan hiç ama hiç yorulmuyorum. Ve inan bana ben nereye gideceğimize değil nerede olduğumuza bakıyorum.

Neşe, Bayım, keder kadar yakışıyor sana. Birlikteyken de ikimize. İki kişilik bir elbise giymiş gibi oluyoruz bu kederli neşeyi paylaşırken. Sesimiz kırıklaştığında, acılardan, hem kendimizinkinden hem de yüklendiklerimizden söz ederken yani, yine de araya sıkıştırıveriyoruz hayatın ışıklı tarafını ya, işte o zaman, tüm acıların kralı ve kraliçesi oluyoruz. Işıklardan taç takıyoruz birbirimizin dumanlanmış başına. Sonra sen o taçla başı dumanlı kocaman, mağrur bir dağ oluyorsun. Ben tutup senin yamaçlarına saklanıyorum. Kimse bulmasın beni istiyorum. Sakla beni orada, yerimi de kimseye söyleme istiyorum. Bunu yapar mısın?

Bir de ben burada böyle sana bakıyorken, sanki karşımdaymışsın gibi gözlerini kırpıştırdığını, dudaklarının kıyısına davetsiz bir misafir gibi yerleşmiş gülümsemeyi görüyorken aklımın kıyılarında, sen oradan bunu bil istiyorum. Hani bazen insanın göğsünün ortasına gelir oturur ya birşey. Adını bile koyamazsın onun hani. Heyecan desen değildir, korku desen hiç değil... İşte ne zaman onu orada hissetsen benim sana uzun uzun baktığımı anla istiyorum.

Ah benim Sevgili Bayım, o kaçıp durduğumuz kederi bu ülkenin tozuna toprağına yüz sürerek seninle yaşamak istiyorum. Senin kederinden benim kederimden harmanladığımı o yaşlı kadının saçımızı okşayan ellerinde unutmak istiyorum. Yollara diktiğimiz gözlerimize ağaçlar, toprak, bulut, gök dolsun diyorum. Çok mu şey istiyorum?

Resim: John Singer Sargent