Hepsi yağmurdan...

Dışarıda yağmur var ve ben seni düşünüyorum. Parmaklarını saçlarının arasından geçiriyor musun merak ediyorum. Kaşların çatık mı yoksa yüzüne kelebek gibi konmuş bir gülümseme mi var buradan göremiyorum. Üşüyor musun, aç mısın ya da susadın mı, bunları bilmek istiyorum. Ve biliyorum çok fazla soru soruyorum.

Bildiğim iki dizeyi sabahtandır tekrar ediyorum: "Balkonlarınız çok yüksek sizin baş döndürüyor, dünya pek alçak bir yer olacak yakında, öyle görünüyor."* İçimi keder basıyor okudukça ve içimi keder bastıkça okuyorum. Ben ancak öfkemden böyle arınıyorum.

"Öfke ateşler kalbi" dedim ya sana "ve öfke dengede tutulduğunda insana enerji verir."dedim ya, ama bu nasıl yapılır bilemiyorum. Çünkü ben sık sık dengemi kaybediyor, eski düzeni bulana kadar akla karayı seçiyorum. Dişlerimi gıcırdatıyorum geceleri. Gündüzleri sızısını çekiyorum. Ve ben tüm bu sızıdan olur olmaz şeye gülerek kurtulmayı deniyorum.

Dışarıda hala yağmur var ve ben seni düşünmeye devam ediyorum. İyi misin, merak ediyorum. Toprağın altına sızan suları düşünüyorum. Seni üşütüp üşütmediklerini bilmek istiyorum. Gelip kulağıma iyi olduğunu fısılda istiyorum, göğe bakıyorum, sonra yerde biriken suya bakıyorum ve hayatım boyu senin iyi olup olmadığına dair iz süreceğimi düşünüyorum. Ve seni her zamankinden çok daha fazla özlüyorum.

Dışarıda yağmur var ve ben düşünüyor düşünüyor düşünüyorum. Tüm iyi insanlar erkenden gidecekler biliyorum. Ve "dünya pek alçak bir yer olacak yakında" biliyorum.

Resim: Claude Theberge
* Birhan Keskin