pazartesi pazartesi

Adam dükkanının kapısına iki beyaz kağıt asmış. Bir tanesinin üzerinde "tatlıcıya" diğerinin üzerinde "zehirciye" yazıyor ve her ikisinin de altında birbirinin aksi yönü gösteren ok var. Muhtemelen pek yerinde duran bir adam değil. Bu yüzden o yazılarla "beni bulmazsanız ya soldaki tatlıcıya ya da sağdaki zehirciye sorun" demek istiyor. Adamın bir yanında tatlı bir yanında zehir bulunmasındaki acaiplik üzerine kafa yorup yormadığını merak ediyorum.

Bu sabah sarı yapraklarla kaplı bu yoldan yürümek iyi geliyor. Sükunet, huzur, keyif gibi kelimelerden oluşan ikna cümleleri kurup dururken yanımdan geçen iki adamın sözleri takılıyor kulağıma. Bir tanesi "Abi neden bu kadar kızdın?" diye soruyor diğeri neredeyse böbürlenir bir ses tonuyla "ben sinirlenince ayarım yok aslanım" diyor. Ben içimdeki öfkeyi yenmeye bunca çabalarken bir başkasının belki de benimkinden çok daha korkunç bir öfke ile gurur duyuyor olmasını bir türlü anlayamıyorum.

Dolmuş ben daha durağa adımımı atar atmaz gelince "tamam bugün şanslı bir gün" diyorum. İnsan ne tuhaf. Saçma sapan şeylerden olumlu bir işaret kapmaya hazır. Her an tetikteyiz. Bir mucize olsun, dileklerimiz gerçek olsun, en azından bunların olacağına dair bir işaret olsun ki geleceğe dair umudumuz olsun. "seni sersem Pollayanna" diyorum kendi kendime "Şimdi önünden kara kedi geçseydi bugüne kötü mü başlayacaktın yani?"

Dolmuşta uyuyan insanları sayıyorum. Sonra yanımızdan geçen arabaların plakalarındaki rakamları topluyorum. Harflerden isimler üretiyorum. "Bir kelime bir işlem"in fena halde iliklerime işlediğini farkediyorum. Bu arıza muhtemelen oradan kalma çünkü.

Bir kıza gözüm takılıyor. Sıskacık bir kız. Beyaz gömleğinin yakasından isyankar bir kravat sarkıyor. Eğreti bağlamış. Belli ki isyanı var ama bir o kadar da bıkmış. Benim yarı yaşımdaki bu kızın nasıl bu kadar bıkkın olabileceğine, bu kıza benzer ne çok çocuk gördüğüme ve onları neyin bu kadar tükettiğine kafa patlatıyorum. Şimdi onların başlarının etrafında pembe bulutlar dolanıyor olmalı ama neden böyleler? Ben kendi çağımı hatırlayamıyorum. Ama bu kadar bıkkın bir ifadem olmadığından eminim.

Şimdi var ama bıkkın ifadem. Bazen hissediyorum yüzümde. Hemen değiştiriyorum ama farkında olmadan gelip zaman zaman yerleşiyor yüzüme. İnsan yaşlandıkça bıkıyor mu yoksa sen yaşlanırken olan şeylerin ne olduğuna mı bağlı bıkman? Güllük gülistanlık yaşayan biri de bir tür bıkkınlık hissedebilir öyle değil mi? Her neyse. Bugün günlerden pazartesi. Ve bıkmak için henüz çok erken.

Resim: Carl Larsson