CUMA MEKTUPLARI

Tam halının ortasındaydım. Evet tam ortasında ayakta duruyordum. Elimde dumanları tüten bir fincan çay, tam karşımda kapağı açık kalmış bir dolap ve etrafımda dağılmış kitaplık, yerlere saçılmış gazeteler, masanın üzerinde duran solmaya yüz tutmuş çiçekler, yatağın üzerinde açık duran, yarısı okunmuş kitaplar ve o kadının uzaklara bakan hafifçe gülümseyen yüzünün resmedildiği tablonun ortasında öylece kıpırdamadan duruyordum. "Ne yapıyorsun sen burada?" dedim mırıldanarak. Sahi ne yapıyordum?

Garip ama sevgili dostum, insan bazen gözleri açıkken bile rüya görüyor. Hatta bir eşyanın içine içine bakarken daha da ötesi kendisine birşeyler anlatan birinin gözlerinin içine içine bakarken bile... Ben de o halının ortasında dururken, elimdeki fincandan dumanlar tüterken, kitaplar hala dağınık, dolap kapağı hala açıkken, o çiçekler ne daha fazla solmuş ne de yeniden canlanmışken, gazetelerin üzerindeki tarihin değişmesine hala çok varken, aklımın ya da ruhumun diyelim, ellerine tutunup hiç bilmediğim bir yere gittim.

Orada usul usul yağan bir yağmur vardı. Kadife gibi dokunuşlu ve ılık. Çıplak ayaklarının yorgunluğunu alan, seni göğsüne bastıran bir yağmurdan söz ediyorum. Görmeliydin. Aylardan mayıstı. Dilini bilmediğim insanların ülkesinde, hiç tanımadığım insanların evlerinin verandasındaydım. Verandanın tahtaları üzerinde kulağım yağmurda yürüyordum. Ayağımın altındaki eski tahtaların gıcırtısı yağmurun sesine karışıyordu. Yürüyor, yürüyor ve yürüyordum...

Duruken yürümekti yaptığım. Ve dostum, hala o halının üzerinde tek santim kıpırdamadan duran birinin aklının içine yaptığı yolcuktan yorgun dönmesi gibiydi bacaklarımda duyduğum. Ne garipti ama ne güzeldi...

Her akşamki gibi bir akşamın içindeyken ve ne mutsuz ne de üzgünken, kaçmak aklımın kıyısına bile yanaşmamışken birden çıkılan bu yolculukta neydi şimdi? Yorgun ruhun kaçışı mı? Olduğum yerle olmak istediğim yer arasındaki araf mı? Neydi? Bilemedim. Bilmek de istemedim. Milyon kez sorduğum "neden" sorusunu bu kez halının altına süpürüverdim. "Gözden ırak olursa akıldan da ırak olur" dedim. "Hem yağmur" dedim "yokken var oldu ve o kocaman ağaçlı ülke, gıcırdayan veranda da yoktular, belki hiç yokturlar ama ben onları gördüm."

İnsan ne garip, ne akıl almaz bir varlık. Ve ne hayran olunası... Akıl ise bin kapılı bir saray. Kaç kapısı var açılmadık kimbilir ve kaç odası var henüz girilmedik. Sahip olduğumuzu sandığımız o sarayın alt katında ancak gündelik işleri görebildiğimiz odalarda geçiyor hayatlarımız. Ve ne gariptir ki üst katlardan haberimiz bile yok. Buna yanmalı mı dersin? Akıl sarayımızın tüm kapılarını açamadığımıza yani... Yoksa böylesi mi iyi bizim için? Bir kaç odada gezinmek daha mı kolay? Sahi o odaların hepsiyle başa çıkabilir miydik ki? Kim bilir?

Ben sanırım tam burada dururken, kimbilir neden, aklımın hiç bilmediğim bir kapısından başımı uzatıp baktım. Ve yağan yağmuru, verandayı, o dev ağaçları, grileşmiş gökyüzünü gördüm orada. Tüm bu çizilmiş çemberin dışına çıkıp kendi aklımın içine daldım. Eğer kalsaydım orada, uzun süre yürüseydim yağmurda belki de hep kalayım isterim diye korkmuşumdur. Olur ya. İşte o yüzden Sevgili Dostum çayım soğumadan geri döndüm.

Fotoğraf: http://se.inf.ethz.ch/people/leitner/erl_g/image/tea_cup_small.jpg