TÜM GÜZEL ŞEYLER İÇİN...

Üniversitenin son yılıydı. Gelecekten korkan, saçma sapan hüzünlerle sarmalanmış bir grup aptaldan başka birşey değildik. Korkuyorduk çünkü hayatımızın tatili sona eriyordu. Korkuyorduk çünkü önümüzü göremiyorduk. Korkuyorduk çünkü artık yetişkin olduğumuzun kanıtı olan belgeyi bir süre sonra elimize alacaktık. Korkuyorduk çünkü asıl korkulması gerekenin ne olduğunu bilmiyorduk.

O günlerde çok yakın bir arkadaşım kardeşini kaybetti. Çocuk daha dört yaşındaydı. Birden ölüverdi. Hastalığının adını duyan bile olmamıştı. Dediklerine göre milyonda bir rastlanan türdenmiş. Arkadaşım günler sonra okula geldiğinde başka birine dönüşmüştü. Solgun bir yüz, bir noktaya odaklanmış gözler. Sanki nefes alıp veren ama aslında yaşamayan biri. Bir hayat yitiren nasıl kendi hayatını da yitirirse öyle. Kederi her yanı sardı. Ellerimize, gözlerimize, içimizin derinine bulaştı. Zaman geçti sınav dönemi geldi. O solgun yüz saatlerce kapandı kütüphaneye. Bir çılgın nasıl kendini adarsa öyle adandı derslere. O tozlu raflar arasında kocaman masalar üzerine yaydığı kitaplardan başını kaldırmadan çalıştı çalıştı ve çalıştı. Ve hiç birimizin aklı almadı o acıyla nasıl bunca çalışabildiğini. Kimi hırs dedi onu kınadı kimi delirdiğini sandı kimi ise evden kaçmak için böyle bir yol bulduğunu düşündü. Aslında onun tek yaptığı sanırım kendi acısından kaçmaktı. Acıya değil başka birşeye odaklanıp unutmaya çalışmak.

O zaman onun yaptığının ancak bir kırıntısını anlabilmişim. Unutmak için adandığını farketmişim ama kederinin o sayfalar üzerine nasıl yayıldığını, çılgın bir dirençle acıya nasıl karşı koyduğunu anlayamamışım. Bunu çok sonra anlayabildim. Ancak birini kaybettikten ve o acının üstesinden gelmeye çalışırken... Ben birini toprağa vermemiştim ama kaybım tıpkı bir ölüm gibiydi. Acım ise bir ölünün ardından çekilecek türdendi. Acıya bulanmış nefret, nefretle sarmalanmış öfkenin ölümden kalır yanı yoktu. Ben de sayfaların içine hapsetmiştim kendimi. Her kelimede unutmaya, başka biri olmaya adanmışlıktı benimkisi de. Ve onu ancak o zaman anlamıştım. İkimizde adil olmayanın tokadını yemiştik. Ve herkesin acısı kendine büyüktü.

Bugün, bu pazar gününde içimden hiç birşey yapmak gelmezken, aklımın içine doluştu tüm bu hüzünlü hikayeler. Haftanın beş günü çalışmaktan başını kaldırmamanın, hiç birşey düşünemeyecek kadar yorgun olmanın, aklı geçmişin kederinden ve geleceğin kaygısından koparan kitap ve filmlerin, konuşkan dostların verilmiş en büyük armağanlar olduğunu düşündüm. Geçmişteki kederin çukuruna düşmekten bizi alıkoyan tüm güzel şeyler için teşekkür ettim. Tüm acılarımızın panzehiri olan herşey için...

RESİM: Modigliani