Bir kanat çırpma sesi geldi içeriden bir yerden. Belki de açık mutfak penceresinin önündendi. Kalkıp baktım. İçimdeki öfkeyle karışmış üzüntüyü alır diye umuyordum. Ama kimse yoktu.Kuşlar bile kaçıyorlar bizden diye düşündüm. Biz birbirimizden neden kaçmayalım ki? Koca göğün içinde olan onlar. Ve yukarıdan bakıp dünya üzerine yayılmış bunca saçmalığı, insanın zaman zaman nasıl da korkunç bir yaratığa dönüştüğünü gören onlar. Hangi kuş bir başka kuşun hayatını alır sırf öfkelendi diye? Ve hangi kuş sürüsü kendilerinden olan bir başka kuş toprak üzerine düştü, hayata veda etti diye sevinçle kanat çırpar, daireler çizer gökyüzünde?
Hep derdim ya, yine dedim "İnsan olmak çok zor iş." Ve bu kez peşine başka bir cümle daha ekledim: "İnsanca yaşamaya çalışmak, tıpkı sana benzeyen ve adlarına insan diyen bir güruhla aynı toprak üzerinde nefes almaya çalışmak daha da zor..."
RESİM: Rene Magritte
Zor arkadaşım.. çok zor.. neyse ki zifiri karanlıklardan başlarını çıkaramayacak denli korkaklar.. aynı gökyüzünün altında aynı toprağın üstünde canlılar ürüyor.. kimileri bu canavar ruhları kimileri ise kendini insanlığa adamış asil ruhları dünyaya getiriyor...
YanıtlaSilZor gerçekten zor. İnsan bazen dehşete düşüyor be kızkardeş...
YanıtlaSilcikacak mi yolumuz bir gun aydinliga?
YanıtlaSilumudunu kaybetme
kaybetmeyelim.
zor biliyorum ama
AMA iste!
Bu kadar emege yazik, bu kadar guzel insana... Direnelim dostum, direnelim...
Geçen günlerin birinde izlediğim bir oyunda şu sözler ilgimi çekmişti : Leylekler diyor oyuncu, küçücük beyinleriyle sıcak iklim yüzünden bir uçtan bir uca gitmeyi beceriyor, hem de sürüler halinde, hem de birbirini koruyarak, ama biz insanlar, kocaman beyinlerimilze ve bednelrimizle bir işe yaramıyoruz". Leylek dedim de geçen yıl çıkan orman yangınında, bizim evin bahçesine gelen iki leyleğin bakışlarındaki hüzne bizzat şahit olmuştum kediciğim, kuşlar bizden daha hassas ve sanki her şeyi biliyorlar.
YanıtlaSilen çok insanca yaşamak yormuyor mu zaten bizleri... bir yazımda demiştim ki, enayilik ile insanlık arasında gidip gelen yolda herşey rağmen inatla insanca yaşamak...
YanıtlaSilKuşlar kaçsın bizden. Herşeyi kendimize benzetmeye çalışıyoruz. Evcilleştirme, insanlaştırma. Başka hangi ırk bir köpeğe tasma takıp onu türlü mobilyaların içine hapsediyor? Başka hangi ırk bir cana insanca eziyet edebiliyor. Kuşlar kaçsın bizden ötelere.
YanıtlaSilIRK kelimesini sevmiyorum. Ama duygumu anlatan tek kelimede bu.
İnsanca...
İnsan olabilmek ve insan KALABİLMEK... Elbette zor ama kendisini insanmış gibi görenlerin arasında yaşamaya çalışmak daha da zor sanırım...
YanıtlaSilBir yıldız kaydı
YanıtlaSilO susarken
konuşmaktan usananların
sessizliğini gömdü dukaklarına
O giderken
geri dönmeyenlerin gözlerini bıraktı
gölgesinde
dur diyenlerin yalvaran bakışlarına sarılmış
tedirginliği
umudu
alışkanlığı
belkileri de alıp götürdü peşi sıra
beklentileri
silip süpürdü eteğiyle bir çırpıda
uçtu
güvercin kanadına takılıp
kartalların erişemeyeceği tepelere
uçtu
sessizlik kulelerinin çanları ağarmadan
güneşin yelesine yapışmış dişi bir aslan gibi
karanlıkları gümüşi tellerle dokuyarak
yerleşti gökyüzündeki yerli yerine
şimdi ona bakıp
yönünü tayin ediyor
yüreğindeki pusulası yitik yolcular..
Volkan Kemal
22 Mart 2009
KEDİŞİM DOĞUM GÜNÜN KUTLU OLSUN, YÜREĞİN NEŞEYLE DOLSUN.
YanıtlaSilVarsınlar saf desinler varsınlar enayi desinler mühim değil beni ben bilmeyim,yeterki içe dönüş anlarımda kaçmayayım kendimden,kızarmasın yüzüm kendime karşı.Bu yüzden işte insanlar benden aldıkça onlara verme çabam.Evet inadına yaşıyorum demiştim yıllar önce bir şiirimde, şimdi yine yinelemek istiyorum; karşılıksız kalan bütün iyi hallerim bütün verdiklerim ve veremediklerim adına inadına ama inadına yaşıyorum ama İNSANCA yaşıyorum...
YanıtlaSilNe güzel yazmışsın.
YanıtlaSilAyrıca sırf kuşlar değil, insan dışında başka hangi canlı türü sırf öfkelendi diye bir diğerini öldürür?
İnsanı hayvandan ayıran, düşünme yeteneğidir diye hep övünüp duruyor birileri de, acaba gerçekten düşünebiliyor muyuz?
hakikaten son paragrafa yürekten katılıyorum ne zor iş yaptığımız aslında...
YanıtlaSilKedim dogum günün kutlu olsun, bütün güzellikler senin olsun:)) Senin ve dostlarim gibi insanlar olduktan sonra, umutluyum ben:))
YanıtlaSilSevgilerimle
İnsanca yaşamaya çalışırken adına "insan" denilenler tarafından sırf onlara benzemediğin için kendini beğenmişlikle suçlanmak da zor.
YanıtlaSilTURKUAZ DENİZ: Umudumu kaybetmiyorum da bazen dehşet içinde kalıyorum Neşe'ciğim. Herşey akıp gidiyor da ben önünde çakıl taşıyım sanki. Belki de çakıl taşlarından set olmalı.
YanıtlaSilÖZLEM: Aslında onlar doğalarına aykırı davranmıyorlar tüm sorun bu. Ama biz hep ihtiyacımızdan fazlasına göz diken bir türüz. Ve hep "ben ben ben" diyen bir tür.
EVREN: Ne tuhaflaştı hayat değil mi artık insanca şeylerin adı enayilik oldu. Ne kadar dürüst ve onurlusun o kadar enayisin. Sistemin amacı da bu değil mi?
UZAĞA GİDEN KADIN: biz doğadaki en korkunç türüz. Çünkü türler içinde birbirine böylesi kıyan yok. Yazık taşıdığımız o İNSAN adına yazık.
YEŞİM: En zoru da bu ya Yeşim. En zoru...
VOLKAN: Çok çok güzeldi...
GUGUK KUŞU: Çok çok teşekkür ederim :) Nasıl sevindirdin beni bilsen. Ne büyük incelik anımsamış olman. Yeniden çok teşekkür ederim.
SEVAL: İnsanlar hep başkalarının kendileri hakkında ne düşündüğünü umursayıp kendilerini hiçe sayıyıyorlar. Oysa bir insan kendine ihanet ederek nasıl yaşar? Kendimize ihanet etmeden onurla insanca yaşamalı hayatı. Yoksa bunun adına yaşamak denir mi?
BADLİK AMİRİ: Aslında bunun övünülücek bir yanı yok içinde yaşadığımız dünyaya bakınca. Düşünmüyoruz biz, bencilleşip insanlıktan çıkıyoruz...
FUNDA: Hem de ne zor...
BELGİN: Belginciğim çok teşekkür ederim. Beni çok mutlu ettiniz sen ve Guguk Kuşu. Ne kadar ince ne kadar naziksiniz. Teşekkür ederim. Umutlarımızı kaybetmemek dileğiyle.
ŞİRVAN: Kim ne derse desin biz kendimiz olalım yeter.
Bu keşmekeş içinde en zoru insan olmak, insanlığını korumaya çalışmak. Sana nasıl hakveriyorum bir bilsen.
YanıtlaSilBaşka da çaremiz yok ama. eğer onu korumazsak hepten yitecek herşey...
YanıtlaSil