CUMA MEKTUPLARI

Gökyüzüne biraz bulut toplandı bugün. O arabanın içinde, ön koltukta oturmuş giderken buna sevinmeli miyim yoksa üzülmeli mi, bunu düşündüm? O bulutlar kimi için hüzün topakları kimi için ise yağmur umuduydu, bunu biliyordum. Ben ise onlara öylece bakmayı sürdürdüm. İçimde ne hüzün kırıntıları ne de yağmur özlemi... Öylece baktım durdum. "Belki" dedim kendi kendime "sadece oldukları gibi görünmek istiyorlardır." Yumuşak, gri, ve topak topak... Sadece bulut olarak... Kimseye umut olmak istemeden ya da kimsenin eski kederlerini onların kalplerine taşımadan görülmek istiyorlardır. Olamaz mı?

İnsan, Sevgili Dostum, kısacık yolculuklarda kendi içine uzun çok uzun bir seyahat gerçekleştirebiliyor. Delik deşik yollardan geçer ve sarsılırken, kendi içinin çukurlarla dolu yollarıyla yüzleşiyor. Nasıl o yollar sert adımlardan aşınmışsa, kendi içinin de kendi hoyrat adımlarından aşındığını şaşkınlıkla farkediyor. Ah Dostum, insan kendine ne de acımasız davranıyor. Tüm bu hayatın hengamesi içinde ruhunun incecik bir ipekten dokunduğunu unutuyor da sivri tırnaklarını geçiriyor. İnsan en çok kendi tırnak yaralarından kanıyor.

O ormanın kıyısından geçtik sonra. Ah dostum hayat ne garip. Bir yanı yanmış o kederli orman sanki yokolmaya meydan okurcasını bir başka yanından yeşil yeşil filizleniyordu. Vazgeçmiyordu hiç. Yaşamaya dair bitmek bilmez bir umudu vardı o ormanın. Bizim içimizin kuruyup giden kara ormanlarına benzemiyordu. Kendi ellerimizle yaktığımız ve o külle kaplı topraktan umudumuzu kestiğimiz kendi toprağımız gibi değildi toprağı. Küllerin altında koruyordu hayat veren yumuşak kahverengi karnını. Ah ne de güzeldi bu meydan okuyuş ve ne umut dolu...

O kısacık yol boyunca içimin uzun seyahatine dalmışken düşündüm de, hayat hep yenilenme üzerine kuruluydu. Peki ya bizler, bizler o yenilenmeyi başarabiliyor muyduk? Kendi içimizin çukurlarını onarabiliyor, yanmış kararmış ormanı küllerden temizleyebiliyor muyduk? Kalbimizin kabarmış toprağının hiç de sandığımız gibi çoraklaşmadığını farkedebiliyor muyduk? Yoksa umutla başlayıp ortalarda bir yerde dizlerimizi kırıp oturup kalıyor muyduk bir köşeye?

Ah dostum bizler çabuk yorulan bir türüz. İnsan olmaktan yoruluyor ve kırık dizlerle bir köşede sonumuz gelsin istiyoruz. Hayat ilerledikçe, yılların tuğlalarından dizdiğimiz kule göğe uzanıp görüş alanımızdan uzaklaştıkça kaybediyoruz o kulenin ucuna diktiğimiz umut bayrağını. Sanıyoruz ki, o gözden yitip gittiğinde bizden geçmiş olacak artık. Öyle geçmiş olacak ki, bize kalan sadece geçmişin hatalarına kederlenmek olacak. Ah dostum ne çok yanılgılardan kuruyoruz hayatlarımızı.

Bugün, o bulutlara bakarken ve o ormana, meydan okumanın ne demek olduğunu gördüm ve asla pes etmemenin. Ve dostum bir topak buluta bir parça ormana bakarken kendimden utandım. Zaman zaman pes eden ve dizlerini kırıp oturan halimden... O kısacık yola çıkarak dostum pek çok şey öğredim... Ve de kendi içimin uzun yolculuğuna çıkarak...

Fotoğraf: http://p0rg.deviantart.com/art/please-don-t-fall-cloud-82369686