BABA, BEN ÇİFTÇİ OLMAK İSTİYORUM, VALLAHİ...

"Kötü bir gelecekti bu. Şimdi İŞE GİTMEK gibi bir sapkınlıkla karşı karşıyaydı." böyle düşünüyor Alıklar Birliği romanının kahramanı İgnatius. Tüm bu sistem içinde olup biten herşeye karşı duran ve bütün bunlarla delilik sayesinde başa çıkan bir adam o. Toplumun içinden bakılınca evet deli denilebilir ama ya onu anlıyorsan ya tüm bu koca topluluğa enjekte edilmiş ve toplumun da hiç ama hiç düşünmeden kabul ettiği bu fikirler kocaman bir yalan balonuysa? Olamaz mı? Dünyada herşey mümkün adamım... Koca bir yalanı hep birlikte yaşıyor olmak bile...

Geçen sabah işe giderken babama şöyle dedim: "İşe gitmek istemiyorum. Ben köy bakkalı olmak istiyorum." Beni ciddiye almadı elbette. Nasıl alsın ki? Üniversiteye yolladığı evladı tutup ona köy bakkalı olmak istediğini söylüyor. Ama ciddiydim. Hem de hiç olmadığım kadar. O sırada bakkallardan biri "kardeş bugün benim dükkana bakarak olsan da ben şehre insem" dese koşa koşa giderdim. Evet köy bakkalı olmak istiyordum çünkü tembelliğim üzerimdeydi.

İş meselesini bu aralar bu kadar çok düşünürken köy bakkalı olma fikrinden vazgeçtim. Çünkü, birşey üretmeyen biri olmaya devam edecektim. Burada bir parantez açıyor ve köy bakkallarının beni protesto etmemeleri gerektiğini önemle belirtiyorum. Sayın ve Sevgili Köy Bakkalları inanın size bir kastım yok. Ben sadece üretkenlikten söz etmeye çalışıyorum. Bu ülke "amanın şu film, bu yazı, o şarkı bize hakaret etti." diyerek toplanıp birşeyi protesto etmeye pek meraklı. Ama nedense asıl protesto edilecek şeyleri ise kanıksamış durumda. Bu da ayrı bir konu. Her neyse.

Ne diyorduk? Evet üretkenlik. Şimdi merak ediyorum bu yazıyı okuyan insanlardan hangisi birşeyler üreten bir işte çalışıyor. Mesela domates, biber ya da patates yetiştiren biri var mı aranızda? Ya da gece kalkıp insanlar için ekmek yapan biri? Çılgınlar gibi yaptığımız alışverişlerin sonucunda dolaplarımızda biriken kumaşları üretenler var mı? Ayakkabılarımızı yapanlar? Doğumgünlerimizde yediğimiz o üzeri mumlu pastaları yapanlar ya da?

Biri çıkıp bana şöyle diyebilir: "Seni sersem birileri üretir birileri hizmet sunar. Bu böyledir. Herkes birşey üretemez. Bu mümkün değil. Biz hizmet üretiyoruz." Bunu biliyorum ve sersem de değilim. Peki o hizmetler ne kadar anlamlı? Çılgınlar gibi satmaya çalıştığımız gerekli gereksiz bunca eşya mı? Sürekli yenilenen moda mı? Mesela mankenler insanlığa yararlı insanlar mıdır? Ne yaparlar onlar? Ya da şu sabah programlarında zırvalayıp duran insanlar kime ne gibi bir fayda sunarlar?

Tüm bunlardan sonra şu cümle söylenecektir muhtemelen: "Ah tatlım sen yorma o güzel kafanı bu gibi şeylerle. Dünya ve sistem böyle kurulmuş. Evet daha önce de bir kaç sersem çıkmış ve bu tip şeyler düşünmüş, bunları da utanmadan dile getirmişlerdi. Onlara ne mi yaptık? Ne yapacağız; hiçbirşey. Sistem onları kendi içinde eritti yok etti. Biz de ellerine sağlık sistemciğim deyip yaşamaya devam ettik. Ahahahahahaha. Ay çok yaşayalım biz e miii?"

Eh tüm bunları duymamak için ben kendi planlarımdan bahsetmeye devam edeyim. İŞE GİTMEK GİBİ BİR SAPKINLIKLA KARŞI KARŞIYA KALDIĞIM her sabah aklımdan şu geçiyor: Şu an bir çiftlikte yaşıyor olabilirdim. O zaman sabahın köründe kalkmak zor gelir miydi? Hayır sanmıyorum. Ben ve patronla başlayan bir sabah yerine ben ve domateslerle başlayan bir sabahı tercih ederdim. Evet, kesinlikle. Toprakla geçirilen bir hayatı gıkımı çıkarmadan yaşayabilirdim?

Evet birşeyler üreterek yaşamak keyifli olurdu ama bir konuyu daha dile getirmekte fayda var. Sanıyorum ben birinden emir almak için uygun bir insan değilim. (Yahu kim uygundur ki?) Ama söylemek istediğim şu emri aldığım anda içimde birşey çemkiriyor. Size de oluyor mu bu ey işçiler, memurlar ve başında bir patron musibetiyle çalışanlar? Mesela sabah daha uyanamamışken "bugün yapılacak işleeer..." diye başlayan bir cümle karşısında içimdeki tehlikeli şahıs uyanabiliyor. Sesini kesiyorum onun ve homurdanmakla yetiniyorum ama dedim ya uyanıyor bir kez. Bir domates bu etkiyi yaratabilir mi? Elbette hayır. O halde domates yetiştirmek benim için en uygun iş.

Üstüne üstlük böyle toprak, güneş, yağmur romantizmine sahip biri için biçilmiş bir kaftan bu iş. Hem şu ne zamandır yazmayı planladığım romanı da yazarım orada. Tabii domates, patlıcan, biber, inekler, koyunlar ve tavuklardan vakit kaldığı süre içinde. E ben bu kadar işe yetişemeyeceğime göre bir de kahya bulmak lazım. Nereden bulacaksak güvenilir bir kahyayı. E kahya bulursam da ben patron olurum, o zaman da gıcık şahıs ünvanı benim olur. Olmaz kahyayı unut. Yine bütün işleri sen yap. Bahçeyi küçült, tavuk, inek ve koyun sayısını azalt. Evet.

Bu sabah da babama çiftçi olmak istediğimi söyleyeceğim. Bakalım buna ne diyecek? Benim deli olduğumu mu düşünecek yoksa bana acıyıp bir parça toprak alacak "al evladım ek domates falan filan mı? " diyecek. Bakalım...
Fotoğraf: http://vegetarianorganicblog.com/pix/organic_tomatoes.jpg