DIŞARDAYDIM...

Kovulduk.(Hayır işten kovulmadık. Sadece "gidin sigaranızı dışarda için sizi sefiller" dediler bize.Bu anlamda geçici bir kovulmadan söz ediyorum yani. Sigara çöpe sen işe, sigara eline sen dışarı... Böyle geçici bir hal) Sırf sigara içiyoruz diye işyerimiz bize adi suçlu (bu adi suçlu lafı da neyin nesiyse? Suç işleyene bir çeşit küfür etme biçimini kabuledilebilir hale getirme çabası mı? Ah bu toplum ve onun kurallarına bayılıyorum.) muamelesi yaptı ki hiç birimiz bunu umursamadık. Sigara karşıtları büyük bir ihtimalle bu ilk cümleden sonra şunu geçireceklerdir içlerinden: "Oh olsun size, daha beter olun. Hem değer mi kardeşim bu kadar bırakın gitsin Allaaaah Allaaaaaaaaah." Sigaradan tiksinenler kulübü üyeleri ise daha da ileri gidecek ve şöyle diyeceklerdir: "Allah topunuzun belasını versin. Baca gibi geziyorsunuz ortalıkta. Külliyen zararsınız ulan siz. Sizin bir kaçınızı sallandıracaklar ki meydanda bakın o zaman içiyor musunuz? (ki biz bunlara 4. Murat reenkarnesi diyoruz. Padişahım çok yaşaaaa)

Neyse konumuz bu değildi aslında. Sigarayı övecek tek kelime edeceğimi düşünen varsa tamamen yanılıyor. Bu bir seçim meselesi; içersin ya da içmezsin. Hepsi bu. (İşte bu noktada da şu cümlelerin sarfedileceğinden eminim: "Olur mu kardeşim? Seçim sorunuymuş. Hepimizi zehirliyorsunuz ulan. Aslında sizi kazığa bağlamak lazım.) Tamam pes diyor ve konuya dönüyorum. Zira sigaradan söz etmekten pek haz etmem.Az önce anlattıklarımı iş saatinde neden dışarda olduğumu açıklamak için yazdım ki bunu neden açıklama gereği duyduğumu bilemiyorum. (Toplum senden sürekli açıklama bekler evlat. Ama onlara da hak ver, beynini okuyamazlar ya. SUS LÜTFEN HOCAM. HANİ SEN MEDİTASYONDAYDIN VE İKİNCİ BİR EMRE KADAR SUSACAKTIN. TEŞEKKÜRLER.)

Neyse yahu dışardaydım işte. (Bu da sanki hapishaneden çıkmış birinin cümlesi gibi oldu.) Dünyanın ve bedenin bir hapishane olduğu konusuna girmiyorum bile. Bana ne yahu? Beden hapishane diye kendimi ortadan ikiye kesip haydi ruhum özgürsün mü diyeceğim. Yaşa git işte, yok dünya hapishaneymiş de yok beden de öyleymiş de ruhlarımız o yüzden de huzursuzmuş da. Boş lakırdılar bunlar kardeşim yaşamana bak. Git bir külah dondurma al, parka git, denize gir, film izle, sokakta dolaş, resim yap ne bileyim yap birşeyler işte.

Tamam tamam bu kez anlatıyorum. Dışardaydım. Tamam dışardaydım da... Bak işte yine o adamlara benzedim. Birşey anlatmak için niyetlenirler. "Bir keresinde beeeeen..." diye başlarlar daldan dala daldan dala zıplayıp ne anlatacaklarını unuturlar. O kadar çok şey anlatırlar ki ne kendileri hatırlar neden söz ettiklerini ne de dinleyen... Aslında düşünürsek kendini dinletmenin en iyi yolu olabilir bu? Birşey anlatmak üzere konuyu aç, o konuya gelmeden bin tane daha konu aç, sonra tekrar en baştaki konuya dön, sonra yine zıpla, asla ve asla asıl konuyu anlatma. Seni dinleyen anlatacağının önemsiz olduğunu düşünse dahi hırs yapar ve konuyu bilmek için pür dikkat dinler. Artı olarak tüm bu anlattıklarının arasında bir bağ kurmaya ve o bağdan yola çıkarak asıl konuyu bulmaya çalışır. (ki bu çok anlamsız bir çabadır)

Bir kez daha dışardaydım diye başlayacağım ama okuyan ya da dinleyenin "hadi ordan" diyeceğinden korkuyorum. Gerçi sabrı tükenen "Allah belanı versin" deyip çoktan okumayı kesmiştir ki bu insanların önünde saygıyla eğilirim. "Dışardaydım" diye başlayan cümlenin devamında bir simitçi çocuk hikayesi, iki sevgilinin karşı parktaki bankta otururken ettikleri kavga, kınalı saçlı bir teyzenin oturduğu bankta ayak parmaklarıyla oynayışı ve düşüncelere dalışı vardı. Ama hikaye o daldan dala sıçrayan adamların hikayesi oldu. Neyse....

RESİM: Rene Magritte