GERİYE YA DA İLERİYE...

Win. Evet adamın adı buydu. Peki soyadı? Win, Win, Win... Duncan. Evet Win Duncan. Diğer adam? Win'in arkadaşı? Litminiov? Evet sanırım. Tam olarak böyle mi? Litminov Mu? Rusça bilseydim eğer daha kolay anımsayabilirdim. Win'in karısı? Eva? Hayır değil. Bir erkek adı mıydı? Evet. Eddie? Kesinlikle. Litminov'un babası A ile başlıyor. A ile başlayan Rus erkek isimleri. Bir bakalım. Andrei. Evet bu da tamam. Annesinin adı Olga. Bu bilindik bir ad. O yüzden anımsıyorum. Kanser olan kadının adı ne peki? Hadi bakalım bunu anımsa. Susan? Değil. Değil ama Susan'a benzeyen bir isim. Gidip baksam mı? Hayır bakma. O zaman bu alıştırmanın keyfi kaçabilir. Bu keyif için mi? Değil aslında. Buna zorunlu mu hissediyorum? Belki. Bir bakıma...

Sabah işe gitmek üzere hazırlanmış çayımı içerken tüm bu isimleri teker teker zorlanarak da olsa saymaya çalışıyorum. Çok değil daha bir kaç gün önce okumuş olduğum kitabın kahramanları onlar. Mem isimli bir ilaçtan söz ediyor kitap. Belki de bu yüzden , Mem yüzünden yani, anımsamak üzerine düşünüp duruyorum bu sabah. Mem'i aldığınızda çok ama çok eskiden yaşamış olduğunuz bir anıyı en canlı haliyle yaşayabiliyorsunuz. Örneğin yıllar önce sahip olduğunu ve artık orada olmayan odanızı anımsıyor, kitaplığınızda duran tüm kitapları tek tek sayabiliyorsunuz. İster miydim? Hayır sanmıyorum. Geçmişte yaşayanlardan olmadım ki ben. Ben hep yolu yürüyüp geçenlerden ve hep "ileride ne var acaba?" ya da "bu yol nereye kadar gidecek ileride başka neler var?" diyenlerden oldum. Neden Mem almak isteyeyim ki?

Aynı gün bir haber ilişiyor gözüme. Şöyle diyor haberde: "O film gerçek oluyor." Sil Baştan isimli filmden söz ediyor. Hani şu hafızadaki kötü anıları sildirebileceğin ve hayatına sanki hiç birşey olmamış gibi devam edebileceğinden söz eden film. İlaç kullanmaya karşı olan ve acıdan ölmediği sürece asla ilaç almayan bunun yerine devasını bitki çayları ve otlarda arayan benim gibi birine bile çok cazip görünüyor bu fikir. Aklıma tüm ailesini trafik kazasında kaybeden kendisi de o kaza sırasında arabanın içinde olan arkadaşım geliyor. Tüm o kaza anı tek bir hapla unutsa, silse hafızasından bu anıyı fena mı olurdu? Zaten haberde de "Tıp'ta çığır yaratacağı, kötü anıların silinmesi için kullanılacağı açıklanan geliştirilen hapın, stres ve depresyonun yarattığı sağlık sorunlarla karşılaşan, travma geçiren hastaların tedavisinde kullanılabileceği"nden söz ediyor. İnsanlar belki de böylece çektikleri acı yüzünden tıpkı bir ölü gibi varlıklarını sürdürmezlerdi, bu şekilde yaşamaya devam etmek zorunda kalmazlardı. İntiharlar? Onlarda önlenemez miydi? İnsanlar acıya dayanamadıkları için kıymıyorlar mı canlarına? Tüm insanlık alsa bu haplardan ya da. Aynı anda. Ve herkes unutsa tüm geçmişi. Düşmanlıklar kalır mıydı? Halklar birbirine bu anlamsız nefreti besler miydi? Bir yolunu bulurlar mıydı yoksa yine nefret etmenin? Büyük ihtimalle...

Evet yan etkiler sorunu var. Zaten benim ilaçlardan uzak durma sebebim biraz da bu. Haberde sözü edilen ilacın "kişileri kimliklerini kaybetme tehlikesi ile karşı karşıya bırakmak" gibi bir yan etkisinden söz ediliyor ki kaş yaparken göz çıkarmak bunun bir diğer adı. Beyin üzerinde etkisi olan ilaçların yan etkisi olmaması olasılıkdışı zaten. Öyle ya; çocukken yaşadığımız küçücük bir olayın biz büyüdükten sonra beyinde yaptıklarına bakılırsa kimyasal neler yapmaz?

Ben sanırım bu haplardan birini almak zorunda kalsam kötü anıların silinmesini sağlayan hapı tercih ederdim. Biz buna mavi hap diyelim. Mem ise kırmızı olsun. Mem'i asla tercih etmezdim çünkü tüm o yaşadığımı dönüp yeniden yaşamanın bir zaman kaybı olduğunu düşünürdüm.

Şimdi düşünüyorum da; kişinin mavi ya da kırmızı hapı tercih ediyor olmasının sebebi sanırım yaşamış olduğu hayat. Şu an mutlu olan ama geçmişte kötü şeyler yaşamış olan maviyi, şimdi mutsuz olan ama geçmişte mutlu olanlarsa kırmızıyı tercih edebilirler. Benim gibi hayatla kendi başına mücadeleyi onur meselesi yapıp haplara güvenmeyenler ise hiçbirini...

Fotoğraf: www.life.com
Haber: Radikal