ARMAĞAN

Özel bir gün değil. Hayır hiç değil. Hatta çok sıradan bir gün. Armağan alan kişi; ben. Armağan alınan kişi; yine ben. Bir dolmakalem, üç çizgili kesekağıdı kapaklı incecik çocuksu defter, bir kalın kapaklı oldukça yetişkin işi defter, bir kutu siyah mürekkep ve sekiz adet kitap.

Bunları anlattım ona. "Yani kendine armağan mı aldın?" dedi. "Evet elbette" dedim "Ben bunu hep yaparım." Acır gibi baktı. Güldüm. Muhtemelen hiç kimsenin bana armağan almadığını, böyle bir çözüm yolu bulduğumu ve yine muhtemelen bu biçimde kendimi kandırdığımı düşündü. Daha çok güldüm. Boynumdaki kolyeyi gösterdim cevap olarak. "Çok sevdiğim birinin armağanı" dedim. Çantamdan o pembe ajandayı çıkardım "Ve bu da bir başkasından." Kitabımın arasındaki el yapımı mavi kitap aralığını çıkardım sonra: "Bir de bu var." dedim. Ve tüm bunlar olurken onun yüzünde bana biçtiği kılıfı parçalayışımı keyifle izledim. Zalimce miydi? Bence değildi. Asıl zalimlik onunkiydi. Bilmeden ve sormadan biçilen yargılar daha zalim değil midir?

Yüzü boş beyaz bir kağıda dönünce, yargılardan arınınca asıl konuya döndüm. "Bence" diye başladım söze "insan ara sıra kendini böyle şımartmalı. Mesela çok istediği şeyleri alıp hediye paketi yaptırmalı. Bir insanı, en çok kendisi sever ve yine kendisi düşünür. Hem şöyle düşün; armağanı alan da veren de sen olduğun için ne alacağını bilirsin ve aldığın şeyden armağan aldığın kişinin çok ama çok mutlu olacağından kuşku duymazsın." Başını salladı. Pek aklına yatmadı elbette. Kural; ancak bir başkasına armağan alınır. Ve armağan almak için özel günler seçilir. Bu kazınmıştı aklına. Silmeye çalıştım. Asıl derdim şuydu; bir insan diğer insanları sevmek ve önem vermek için, onlara karşı nazik ve düşünceli olmak için işe önce kendinden başlamalı. Öyle ya kendi kendimizi kobay olarak kullanmazsak testlerin denek üzerindeki sonuçlarını nasıl bilebiliriz ki? En azından benim hayatı ve insanları anlamaya çalışma yöntemim bu. Belki doğru belki yanlış.

Fotoğraf: www.lifehack.org