Babama...

Benim babam aslan gibi bir adamdı. Bundan tam 16 gün önce, birdenbire, hiç hesapta yokken ( ölüm hesaplanabilir mi sanki?) bize veda etti. Kalbimin büyük bir parçasını da kendisiyle beraber alıp götürdü.

İnsan ölüm hep başkasına sanıyor ya, başına geldiğinde, ailesinden birini kaybettiğinde aklı almıyor bütün bunların nasıl ve neden olduğunu. Bir gün önce oturup sohbet ettiği babasının kalbine nasıl yenik düştüğünü, o kocaman güzel kalbin ona nasıl ihanet ettiğini, o cıvıl cıvıl ruhun o bedeni nasıl terkettiğini hiç ama hiç anlayamıyorsun. Onu bir daha göremeyecek olma ihtimalinin gerçek oluşu ile yüzleşemiyorsun. Tek tesellin orada öyle sessizce yatarken, herkes ona ölü derken, ama tıpkı uyuyor gibi görünürken, yüzündeki gülümseme oluyor. "Bir insan öldüğünde yüzünde nasıl gülümseme olur?" diyor etraftakiler. Ama sen babacığını çok ama çok iyi tanıdığın için onun neden ve neye gülümsediğini biliyorsun. 

Ben babamı  bir kara trene bindirmiş ve yolcu etmiş gibi düşünüyorum. Adını bilmediğim güzel bir ülkeye gidiyor olmanın gülümseyişi var dudaklarında. Ardından annem, kardeşim, ben ve onu seven onlarca insan hep beraber el sallıyoruz. Babamın treni kalkıyor. Yemyeşil tarlalardan geçiyor babacığım. Gözleri kamaşıyor. Sonra gökyüzündeki köpük köpük bulutlara bakıyor. Kuşlar selamlıyor onu. Yıldız yıldız bir geceye akıyor treni. O kadar çok yıldız var ki insan aklını oynatır sanıyor. Yüzünde hep o gülümseme. Dünya dertlerinden kurtuldu diye mi? Hep özlemini duyup da bir türlü neresi olduğunu bilemediği bir yere gidiyor diye mi? Aklına ne gelirse treni oradan geçiyor. Deniz mi görmek istedi koca bir okyanus peydah oluyor, ağaçları mı özledi her yan kocaman çınar ağaçları. 

Zaman zaman aklına geliyoruz babamın. O da özlüyor bizi onun da içi yanıyor. Kapatıyor gözlerini, mutfakta yemek yaparken içini çeken anneme sarılıyor arkasından. Annem ne olduğunu anlamadan ürperiyor. Hissediyor babamı. Benim saçlarımı okşuyor sonra. Anlıyorum ki yanımda. "Baba" diyorum. Boşlukta kalıyor sesim. Ama o duyuyor biliyorum. Onu nasıl sevdiğimi, nasıl özlediğimi, onsuz ne yapacağımı bilmediğimi biliyor. Sonra kardeşime gidiyor "aslan oğlum" diyor "sen herşeyi halledersin" Eli çenesinde oturuyor kardeşim. İçinde kocaman bir yangın. Ağlasa belki biraz sönecek. Ama ağlayamıyor. Biliyor babam hep gelecek yanına. Ne zaman ihtiyacı olsa sırtına koyacak elini "Haydi oğlum, yapabilirsin. Güçlü, kocaman bir adamsın sen" diyecek. Babam hep gelecek yanımıza. Kalplerimize içtiğimiz çayın dumanıyla dolacak. Çiçek kokularıyla ciğerlerimizde gezinecek. Ve  bulutların üzerinden günaydın diyecek her sabah. Gece yıldız olup göz kırpacak gökyüzünden.Hep gelecek o. Sanki hiç gitmemiş gibi.

Dedim ya; benim babam aslan gibi bir adamdı. Onurlu, akıllı ve sevgi doluydu. İyi ki benim babamdı. İyi ki bu kadar yakındık. İyi ki bunca sevgiyle büyüttü beni. Seni seviyorum babacığım. Seni çok özlüyorum. Orada rahat uyu. Güzel kocaman bir ülkede mutlu ve huzurlu ol. Ve bizi merak etme. İyi olacağız söz veriyorum. Çünkü biz iyi olursak sen de orada iyi olacaksın biliyorum. Seni seviyorum.

Resim: Yin youn chun