CUMA MEKTUPLARI

Otuz yedi hafta her cuma... Yazmaktan vazgeçilmeyen bir zaman diliminden söz ediyorum. Mektuplardan... Sana yazdığım uzun ya da kısa mektuplar... Severek ve isteyerek. Zaman zaman kederle zaman zaman sen gülümse diye ve zaman zaman beni anlarsın umuduyla.

Robinson'un Cuma'ya sığınması gibi ben de sana sığınıyordum. Kim olduğunu bilmediğim bir adam ya da kadına... Bir insana... İçimden taşıyordu sözcükler. Ve taşanı kağıt üzerine yayıyordum. Belki o parçalanmışlıktan seninle bir bütün oluştururuz diye umuyordum. Yanılmamışım.

Şimdi bu vazgeçiş neden? Otuz yedi hafta vazgeçmek bir kez bile düşünülmeden yazılmış olan bu mektupların vedasının sebebi ne?

Artık zorunluluk hissediyorum Sevgili Dostum. Ve zorunluluk hissettiğim için samimi olamamaktan korkuyorum. Ruhun bana yazdırdığı bu mektupları artık akıl düşünerek yazmak zorunda kalıyor. Şimdi söyle bana; akıl mı daha samimidir yoksa ruh mu? Ve yine söyle; akıl mı daha masumdur yoksa ruh mu? Ve ben, Sevgili Dostum, masumiyet ve samimiyetten yoksun sözcüklerle karşına çıkmayı hiç mi hiç istemiyorum.

Ben sana ruhumun kelimelerini dökmek istiyorum. Ama ruhuma sadece cuma günleri konuş demek istemiyorum. Ona dilediği zaman konuşma özgürlüğü vermek istiyorum. Belki salı sabahları ya da güneşli bir cumartesi öğleden sonrası. Sınırlar koymak istemiyorum ona kısacası. Bu yüzden bundan böyle cuma günleri bir mektup almayacaksın.Beni anlayacağını umuyorum. Ve incinip kırılmayacağını. Kimbilir belki beklemediğin bir zamanda beklemediğin bir anda. Belki...

Kelimelerimle kucaklıyor, harflerimle öpüyorum seni...

Resim: Henriette Browne