29 Ocak 2009

CUMA MEKTUPLARI

Biliyor musun; ne zaman bu mektupları yazmaya koyulsam aslında yazmak değil konuşmak istediğimi farkediyorum. Bu, belki ne hissettiğimi kelimelere dökemeyecek olmanın telaşındandır. Bilemiyorum.

İstiyorum ki; sesimin iniş çıkışlarını duy. Mesela nerede duraksadığımı, nerede gırtlağımın düğümlendiğini ve bir cümlenin tam ortasında nasıl da uzun uzun sustuğumu duy... Bir kelimeyi tam olarak o anlamda kullanmadığım zaman, o kelimede nasıl da muzip muzip güldüğümü hisset istiyorum. Ve bütün bunları anlatabilmek için benim zavallı kelimelerimin nasıl da aciz olduğunu hüzünle görüyorum.

Karşımdakinin gözlerine bakmadan konuşmayı beceremeyenlerdenim ben. Sesindeki tonlamayı kullanmadan sırf kelimelerle iletişim kuramayanlardanım aynı zamanda. Ellerini kollarını kelimelerine eşlik etsin diye sürekli hareket ettiren birinden başka ne beklenebilir ki zaten?

Bu mektupları yazarken nasıl aslında yazmak değil konuşmak istediğimi farkediyorsam, senin sözcüklerini okurken de seni okumayı değil duymayı istediğimi farkediyorum. Yok hayır tüm sözcüklerinde değil, hani o içini cayır cayır yakan kederi kelimelere dökmeye çalıştığın ya da içini saran o coşkunun cıvıltısını bir gayretle beyaz kağıt üzerine sermeyi istediğin zamanlardan söz ediyorum. Sözcüklerinden belli belirsiz seziyorum sezmesine ya yine de sesinin kırılıverdiği o anı ya da cıvıldadığı zamanı duymak istiyorum.

Sen de öyle misin merak ediyorum mesela. Karşısındakinin gözlerini görmeden konuşamayanlardan mısın yani? Ya da eli kolu kelimelerini coşturanlardan mısın? Ya sesin? Sesin kelimelerinden önce ele veriyor mu seni? İşte bunları merak ediyorum.

Tüm bu konuşma ve duyma isteği yeterince anlaşılabilme ve anlayabilme gayretinden biliyorum. Ama dünyada ne var ki tüm derinliğiyle anlatılabilmiş ya da anlaşılabilmiş olan ? Umutsuz bir çaba bu. Bunu da biliyorum. Ama bilmek, istemenin önünde engel değil. Bunu da sen biliyorsun.

Kelimelerimle kucaklıyor harflerimle öpüyorum seni...

Fotoğraf: The Apartment

15 yorum:

  1. Gerçek gülücükler neden yollanamaz ki şu internette.. Hangi işaretlere, hangi kelimelere yüklemeli şimdi bu tebessümü..

    çok güzelsin yine Fulyacım.. Kalbimden vurdun beni.. Sessizlikle yolluyorum sana diyemediklerimi...

    YanıtlaSil
  2. Karşımdakini iyi tanıyorsam tahmin ederim nerede nasıl bir ifade var yüzünde, nasıl bir ses tonu ile söylenmiş o söz...
    Hiç konuşmamışsam fena, hiç tanımıyorsam, hiç dinlememişsem veya... Bana ya da ona yazılıyorsa kelimeler ve belki de ne ben ne de o farkındaysa bunun işte bence bu çok fena...

    YanıtlaSil
  3. yazının altına evet evet bende bende!!

    dıycek kadar kendımden buldum..dusuncelerınızı .
    ımzamı atacak kadar..
    sadece satırların ıletısımde yetmedıgının cok guzel tanımıı oldu ıfadelerınız
    sevgıler.

    YanıtlaSil
  4. GÜL: Adın ve bu gülümseme ne çok yakışmış birbirine...

    BRAJESHWARİ: Kelimelere bakıp hissedebilme duyumuz gelişiyor galiba böylece. Sözcüklerden silik de olsa duygular akıyor. Çok teşekkür ederim Burcu'm o senin bakışındaki güzellik.

    EVREN: İnsan nasıl da merak ediyor değil mi hiç göremediği muhatabını. Omuz silkip geçiyor mu yoksa gülümsüyor mu? Bilmek istiyor.

    ÖYKÜ: Çok teşekkür ederim :)

    YanıtlaSil
  5. Gerçekten ben de bilmek isterdim karşımndakinin ne düşündüğünü..
    Kedi'ciğim, çok özel bir mektup olmuş bu.
    Gerçi hepsi çok özel ya.
    Sevgilerimle...

    YanıtlaSil
  6. Çok teşekkür ederim Özlem'ciğim :)

    YanıtlaSil
  7. Siz yazdıkça burdayız efendim :))
    Umutsuz bir çaba değil bu, her insanın bir ufku var ve ister sohbetle, ister yazıyla olsun bu ufuklar birleşir .

    Gözlere bakmak ? Sanırım ben sesleri dinleyenlerdenim :))

    YanıtlaSil
  8. Aslında her "umutsuz" diye nitelendirdiğimizin altında bir umut kırıntısı yatıyor galiba. Aksi halde umutsuz dediğimize devam ediyor olmazdık. İnsan olmanın bu halini seviyorum işte. Umut kırıntılarını toplamaya meyilli olan halini :)
    Çok teşekkür ederim Sevgili Enis Bey.

    YanıtlaSil
  9. ama konuşmak herkesle olmuyor ki. keşke konuşulabilse herkesle göz göze bakarak. aklıma turgut uyar'ın "sulardan ürkü" şiiri geldi:

    suların çoğaltığı seslerden ürküyorum
    yorgunluk veriyor ürkü¹
    alacakaranlık gibi anlamsız bir şey bir
    çoban kepeneği gibi ya da
    gelip çakılıyor aklıma
    sonra hiç bir şeye benzemiyor
    bir saat iki saat üç saat gibi şeyler oluyor
    ama
    hiç bir şeye benzemiyor
    tutturduğum türkü

    nedendir bilmem
    Edip le söylediğimiz zaman
    oluyordu halbuki

    (herkesle olmuyor işte, sadece edip'le oluyor :))

    YanıtlaSil
  10. Çok güzeldi... Çok teşekkür ederim. Elbette konuşmak tam anlamıyla herkesle olmuyor/olamıyor. Sanırım sözcüklerden çok ruhların buluşması önemli...

    YanıtlaSil
  11. Ah su grip, perisan etti beni. Uykuyla uyaniklik arasinda gelip gidip okumaya calistim gunlerdir yazdiklarini ama basaramadim. Nihayet gecti hastalik...

    Sesim gitti yittim sandim, urktum. Sesimi duyuracagim oglum ve kocam da olsa sadece, korktum. Ses ne kadar onemliymis, kimligin en buyuk parcasiymis kaybedince anladim.

    Mektuplarini okumak keyifli, sohbetin de bir o kadar keyiflidir eminim kedi.

    "karsisindakinin gozlerini gormeden konusamayanlardan misin?" diyorsun ya... Oyle idim, artik degilim. Garip ama eskiden cok kizarken konusurken gozunu kaciranlara, artik hicbir seye kizamaz oldum. Farkettim ki ben de kaciriyorum gozlerimi, dinlemek istemedigim zamanlarda. Kacan gozler varsa, dil susmali bence; kizmamali ama. Kizmiyorum, susuyorum. Hatta kaciriyorsam gozlerimi karsimdakinden o da sussun istiyorum... Ah... yoruldum mu ne?

    YanıtlaSil
  12. Şimdi iyisin değil mi? yıllar önce benim de sesim tamamen kısılmıştı. Dudaklarımı kıpırdatıyordum ama sesim çıkmıyordu. Tıpkı o korktuğum rüyalardaki gibiydi. Bağırırsın sesin çıkmaz ya...O yüzden bilirim o duyguyu.
    Ben hala bakmadan konuşamıyorum gözlere. Bakmadan konuşmak zorunda olduğum zamanlarda derdimi yeterince anlatamıyorum gibi geliyor. Konuşmak biraz da karşıdakinin gözlerini okuyarak yapılıyor sanıyorum. Belki odur derdim.
    Çok çok geçmiş olsun. Bir an önce eskisinden çok daha iyi ol diliyorum. Sevgiyle öpüyorum yanaklarından...

    YanıtlaSil
  13. hani derler ya "gözler kalbin aynasıdır" ya da "göz öyle bir penceredirki ruh bu alemei oradan seyreder" . Kekeme olabilirsin, şair edip ya da edebiyattan anlamayabilirsin( benim gibi). kelimeler kifayetsiz kalabilir ya da kelimelerle ruhunda duymadığın kadar abartabilirsin.keşke kalbin dili olsada anlatsa gariban bir çobanın sevgisini ya da ruhun penceresinden ruhu görebilsek.

    YanıtlaSil
  14. Sanki bakmayı bildiğimiz vakit insanların gözlerinden ruhlarını görebilirmişiz gibi gelir bana. İş ki bakmayı bilmede...

    YanıtlaSil

Ne demeli...

İnstagram'da tatlı tatlı gülümseyen, yüzünde güneşler parlayan gencecik bir kız gördüğümüzde o mutlu genç kızın bir gün biri tarafından ...